سنجش دسترسی و توزیع عادلانه پارکهای شهری با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی

بوستان های شهری به عنوان بخشی از فضاهای سبز عمومی، نقش مهمی در ارتقای کیفیت زندگی شهروندان، بهبود سلامت روانی و جسمی، و تقویت همبستگی اجتماعی دارند. توزیع عادلانه این فضاها به عنوان یکی از زیرساخت های کلیدی شهری، از ضرورت های تحقق عدالت اجتماعی و پایداری شهری محسوب می شود. در این پژوهش، با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)، الگوی توزیع فضایی و میزان دسترسی شهروندان به بوستان های شهری در شهر تهران مورد بررسی قرار گرفت. داده های مکانی شامل موقعیت جغرافیایی بوستان ها، شبکه حمل ونقل شهری، توزیع جمعیت، و طبقه بندی عملکردی بوستان ها گردآوری و در محیط GIS تحلیل شد. روش هایی نظیر تحلیل بافرینگ و شاخص نزدیک ترین همسایگی برای بررسی شعاع عملکردی بوستان ها و الگوی توزیع آن ها به کار رفت. نتایج نشان داد که توزیع بوستان ها در تهران به صورت خوشه ای بوده و عدالت فضایی در مقیاس های کوچک تر (بوستان های همسایگی و محله ای) به طور کامل محقق نشده است. برخی مناطق، به ویژه در بخش های مرکزی و جنوبی شهر، با کمبود دسترسی به فضاهای سبز روبه رو هستند. پیشنهادات ارائه شده در این پژوهش شامل ایجاد بوستان های کوچک تر در مناطق محروم، توسعه زیرساخت های سبز، و توزیع بهینه بوستان ها برای کاهش نابرابری فضایی و ارتقای کیفیت زندگی شهروندان است. این نتایج می تواند به برنامه ریزان شهری در جهت بهبود عدالت فضایی و توسعه پایدار کمک کند.

کلیدواژه ها:

الگوی توزیع ، عدالت فضایی ، شعاع عملکردی ، تهران