چالش معلمان در آموزش های ترکیبی (حضوری و مجازی)

آموزش ترکیبی به عنوان یکی از رویکردهای نوین آموزشی که تلفیقی از آموزش حضوری و آموزش مجازی است، در سال های اخیر به ویژه پس از همه گیری کرونا به شکلی گسترده در نظام آموزشی ایران مورد توجه قرار گرفته است. این شیوه با وجود فرصت هایی که برای تنوع در روش های تدریس، انعطاف پذیری زمانی و بهره گیری از فناوری ایجاد می کند، چالش های گسترده ای نیز برای معلمان به همراه داشته است. از مهم ترین چالش ها می توان به ضعف در زیرساخت های فنی، نابرابری در دسترسی دانش آموزان به تجهیزات دیجیتال، سردرگمی معلمان در انتخاب روش های متناسب با فضای ترکیبی، و عدم آمادگی حرفه ای برای طراحی محتوای آموزشی متناسب با آموزش مجازی اشاره کرد. همچنین، کاهش تعامل انسانی، نبود ارتباط چهره به چهره، دشواری در ارزیابی دقیق عملکرد دانش آموزان و افزایش احتمال تقلب، از موانع جدی پیش روی این شیوه از آموزش محسوب می شوند. آموزش ترکیبی اگرچه در ظاهر راهکاری برای رفع محدودیت های فضای سنتی آموزش است، اما در عمل با فشار روانی، فرسودگی شغلی و افزایش اضطراب در میان معلمان همراه بوده و گاهی موجب افت کیفیت آموزش شده است. در این میان، اهمیت توانمندسازی معلمان، آموزش مهارت های فناورانه، بازنگری در نظام ارزشیابی تحصیلی، و سیاست گذاری منسجم برای حمایت از اقشار محروم، از عوامل حیاتی برای موفقیت این نوع آموزش محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی جامع این چالش ها، ضرورت بازنگری در سیاست های اجرایی آموزش ترکیبی را برجسته می سازد.

کلیدواژه ها:

آموزش ترکیبی ، آموزش مجازی ، چالش های معلمان ، عدالت آموزشی ، تعامل انسانی