اصل کرامت انسانی و تربیت دینی: نگاهی به کرامت انسانی به مثابه مبنای تربیتی با تکیه بر معارف نبوی

کرامت یکی از مفاهیمی است که در فرهنگ اسلام با تاکید بسیار به کار رفته است. مبنا و مبنای بسیاری از حقوق مانند حق حیات، حق تشکیل خانواده، تربیت و غیره واقع شده است. از منظر ادیان الهی نیز، انسان دارای شرافت و کرامت ویژه ای است. این تاکید بر کرامت انسانی چنان است که برخی معتقدند اداه حقوق بشر به جهت دلیل اعتقاد به کرامت دینی است. در قرآن کریم تصریح شده که خداوند به انسان کرامت داده و تمامی فرزندان آدم دارای کرامت اند و انسان به عنوان جانشین خداوند در زمین معرفی شده است. بنابراین هر فرد انسانی، رمزی از عظمت الهی و صاحب روحیه ای ربانی است. او چنان آفریده شده که خلیفه حق نامیده می شود. در دنیای غرب نیز بیش از امانوئل کانت همه تاکید کرده است. وی کرامت انسان را به عنوان اساس کرامت معرفی نمود. ذاتی (autonomy) کانتی محور فلسفی خود قرار داد و آن را به عنوان کرامت انسان تعیین می کند. شناخت ذاتی نوع بشر و ماهیت عقلانی اوست. در همین خود قانون گذاری، شناخت حقوق، شناخت اصول برابری و صدارت همه انسان ها به عنوان اصل قرار می گیرد. در فرد به لحاظ اخلاقی، ملزم به رعایت حقوق دیگران و احترام به دیگران است. انسان همه چیز ابزار است و قدرت دارد و می تواند ذاتی را با جزء به کمال رساند. یکی دیگر از مباحث مهم در عرصه تربیت اسلامی و اصولی که به تربیت دینی مرتبط است، توجه به کرامت انسانی است. در این راستا یکی از اصول مهم تربیتی، احترام به کرامت انسانی است. این اصل محور و سنگ بنای تربیت دینی محسوب می شود که با توجه به این

کلیدواژه ها:

کرامت انسانی ، تربیت دینی ، معارف نبوی