جایگاه «محمد(ص)» پژوهشی در آثار اسلام شناسان غربی

اسلام شناسی در سده های نوزدهم و بیستم، بخش مهمی از مطالعات تاریخی، دین شناسانه زبان شناسی، جغرافیایی، تاریخ اندیشه و مطالعات فرهنگی در کشورهای غربی به ویژه اروپا را تشکیل می داد. مطالعات این حوزه معمولا از سوی مستشرقان مسیحی و یهودی در کشورهای صنعتی غربی آغاز گردید و بعدها با تحولاتی، مطالعات اسلامی امروزی را بنیان نهاد. جریان اسلام شناسی در سده نوزدهم با نگرش های مختلفی همراه بود که بخشی از آنها در دوره جدال های تقابلی میان صحبت اروپایی و اسلام و گرته های قبلی متاثر از دوران کشورگشایی، در کنار مطالعات تاریخی، زبانی و مطالعات اجتماعی قرار داشت. در این دوران میراث علمی، سیاسی، دینی برای جهان اسلام در نظر گرفته می شد. در عین حال، رسول خدا آغاز مباحث نهضت فکری و تبلیغی خود را قرار داده است. بعدها یکی از عصر قرآن و شخصیت تاریخی رسول الله (ص) به گونه ای بود که سابقه تاریخی، بعدها یکی پس از دیگری شخصیت بسته به نحوی اثرگذاری بر جریان اسلام شناسی داشته است. به عبارت دیگر، در تلاش های تقابلی کاملا با اسلام در سده های سیزدهم و بعدازآن، دینی معناله و شناخته شده رسول الله (ص) چنان مولف تهاجم بود، حتی طی جنگ های صلیبی، گروهی از مسلمانان، در اقدامی طی آن دوران، به مسجد و مزار شریف حمله و تخریب نمایند. هرچند این رویکردهای تقابلی در سده های نوزدهم و بیستم بسیار تعدیل گشته و در مواضعی جای خود را به انگیزه های استعماری اقتصادی شناخت های اثبات گرایانه تجربی داده بود، اما آثار تقابلی شده اسلام در آنان دیده می شد. این پژوهش با میزان اهتمام اسلام شناسان سده های نوزدهم و بیستم به محمد (ص) با بن یاده های قوی آن در تلاش برای زمینه سازی رسول الله (ص) در بهترین شرایط، به صدور گزارش های اثبات گرایانه صرف از ناباوری حتی کمترین اصاف علمی عقلی (رسول خدا) می پردازد.