بررسی استعاره در زبان فارسی با رویکرد زبان شناسی شناختی در فرآیند آموزش به دانش آموزان

استعاره ها از عناصر بنیادین زبان هستند که در فرآیندهای شناختی و ارتباطی نقش کلیدی ایفا می کنند و به ویژه در زبان فارسی، حضور پررنگی در آثار ادبی فاخر دارند. این مقاله به بررسی استعاره در زبان فارسی با رویکرد زبان شناسی شناختی در فرآیند آموزش به دانش آموزان می پردازد. در زبان شناسی شناختی، استعاره نه تنها یک ابزار بلاغی، بلکه یکی از ارکان ساختار ذهنی و تفکر انسان هاست که در شکل دهی به درک مفاهیم پیچیده و انتزاعی موثر است. زبان شناسان شناختی بر این باورند که دسترسی مستقیم به نظام مفهومی آدمی مقدور نیست و برای کشف ساختار این نظام، می توان از بازنمای آن، یعنی زبان، بهره جست. هدف این پژوهش تحلیل کاربرد استعاره ها در زبان فارسی به ویژه در زمینه آموزش و یادگیری زبان است. برای این منظور، ضمن معرفی نظریه های کلیدی زبان شناسی شناختی، به بررسی انواع استعاره های موجود در زبان فارسی و چگونگی استفاده از آن ها در فرآیند تدریس پرداخته می شود. این مقاله با استفاده از رویکرد تحلیلی توصیفی، داده های موجود در کتب درسی و متون آموزشی را بررسی کرده و نقش استعاره ها در تسهیل یادگیری مفاهیم انتزاعی و پیچیده در میان دانش آموزان را تحلیل می کند. نتایج پژوهش نشان می دهد که استعاره ها می توانند به عنوان ابزارهای شناختی موثری در تدریس زبان فارسی عمل کنند، به ویژه در انتقال مفاهیم عمیق تر و درک بهتر از محتوای درسی. همچنین، چالش هایی همچون عدم توانایی برخی دانش آموزان در درک استعاره ها و نیاز به طراحی آموزشی مناسب برای استفاده بهینه از آن ها در فرآیند یادگیری مطرح می شود. در نهایت، پیشنهاداتی برای بهبود استفاده از استعاره ها در تدریس زبان فارسی ارائه می شود تا با استفاده از آن ها، فرآیند یادگیری تسهیل یابد و درک بهتری از مفاهیم درسی حاصل شود.

کلیدواژه ها:

استعاره ، زبان شناسی شناختی ، زبان فارسی ، آموزش ، فرآیند یادگیری