بررسی خلاءهای قانونی در بازسازی و احیاء زیست محیطی معادن روباز

دسترسی به مواد معدنی از ضروریات اولیه انسان محسوب می شود. یکی از دو صنعت زیر بنایی، صنعت معدن کاری است که همراه با صنعت کشاورزی در حوزه آبخیز، مواد اولیه صنایع روبنایی مثل برق، صنایع فولاد، پتروشیمی و غذایی را تامین می کنند. از سویی تغییرات توپوگرافی و اثرات زیست محیطی ناشی از معدنکاری و تاثیر آن بر سلامت انسان و حوزه های آبخیزداری غیرقابل چشم پوشی است. در این راستا تنها راهی که می توان به این دو هدف که ظاهرا متقابل یکدیگرند رسید عملیات تکمیل بازسازی و احیاء معادن است. ازآنجاکه بر اساس قانون معادن، فرآیند اکتشاف و بهره برداری، می تواند بدون لحاظ جدی منافع جوامع بومی، محلی و تعلقات عرفی و قانونی این ذی نفعان صورت گیرد، همواره موانع و تعارضات اجتماعی گریبان گیر معدن کاوی بوده است. نتایج نشان داد معدن کاوی در محیط زیست حوزه آبخیز در دچار مشکلاتی جدی است. در بعد اقتصادی و بهره برداری اجتماعی شاهد تضییع منابع و خام فروشی است، ازنظر محیط زیستی مخرب و ویرانگر، ازنظر اجتماعی نیز فاقد پذیرش و محبوبیت است. تداوم چنین رویکردی آشکارا به سود معدن نخواهد بود.

کلیدواژه ها:

بازسازی ، حقوقی ، زیست محیطی ، معادن روباز ، حوزه آبخیز