نقش روش های نوین تدریس در بهبود یادگیری تاریخ: بررسی تاثیر داستان گویی و شبیه سازی تاریخی

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر استفاده از داستان گویی و شبیه سازی تاریخی به عنوان دو روش نوین تدریس در بهبود یادگیری درس تاریخ است. در سال های اخیر، کمبود انگیزه و مشارکت فعال دانش آموزان در درس تاریخ موجب شده است تا کارشناسان تعلیم و تربیت به دنبال رویکردهایی باشند که بتواند درک عمیق تری از رویدادهای تاریخی ایجاد کند. روایتگری (داستان گویی) با تکیه بر عناصر عاطفی و جذابیت هنری و شبیه سازی تاریخی با فراهم کردن محیط های تعاملی، به معلمان امکان می دهد تا دانش آموزان را در فرایند یادگیری درگیر کرده و ارتباط ملموس تری میان گذشته و حال برقرار سازند. در این مطالعه، از روش نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون در بین دو گروه دانش آموز استفاده شد و یافته ها نشان داد که دانش آموزانی که در معرض تدریس مبتنی بر داستان گویی و شبیه سازی قرار گرفتند، نسبت به گروه کنترل، پیشرفت قابل توجهی در یادگیری مفاهیم تاریخی و حفظ بلندمدت مطالب داشتند. همچنین، این روش ها با افزایش انگیزه و علاقه دانش آموزان، کلاس درس را به فضای پویاتر و اثربخش تری بدل کرده اند. بر اساس نتایج، پیشنهاد می شود معلمان تاریخ برای ترغیب تفکر انتقادی و درک عمیق رویدادهای تاریخی، از تلفیق روش های روایتی و شبیه سازی در کلاس درس بهره گیرند.واژگان کلیدی: یادگیری تاریخ، داستان گویی، شبیه سازی تاریخی