تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر خودکارآمدی دانش آموزان ابتدایی

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر خودکارآمدی دانش آموزان مقطع ابتدایی است. با توجه به اینکه خودکارآمدی به عنوان یکی از مولفه های مهم در رشد روانی–اجتماعی کودکان، نقش تعیین کننده ای در عملکرد تحصیلی، روابط اجتماعی، و مقابله با چالش های روزمره دارد، شناسایی و تقویت عوامل موثر بر آن از اهمیت بالایی برخوردار است. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه پنجم ابتدایی یکی از مدارس شهر کنگاور در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود که از میان آن ها، ۶۰ نفر به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲) بود. گروه آزمایش طی ۸ جلسه، آموزش مهارت های زندگی (شامل مهارت هایی مانند ارتباط موثر، تصمیم گیری، حل مسئله، همدلی، مدیریت استرس و هیجان) را دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج نشان داد که آموزش مهارت های زندگی به طور معناداری موجب افزایش سطح خودکارآمدی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد (P<۰.۰۵). این نتایج بیانگر آن است که تقویت مهارت های زندگی در دوران کودکی، می تواند موجب بهبود باورهای فرد نسبت به توانایی های شخصی خود در مواجهه با مسائل شود. بر اساس یافته های این تحقیق، پیشنهاد می شود آموزش مهارت های زندگی به عنوان بخشی از برنامه رسمی درسی در مدارس ابتدایی گنجانده شود تا زمینه ساز رشد متوازن شخصیت، افزایش تاب آوری و آمادگی روانی–اجتماعی دانش آموزان برای زندگی آینده گردد.

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، خودکارآمدی ، دانش آموزان ابتدایی ، آموزش روانی–اجتماعی ، آموزش و پرورش