دانش بومی و توسعه پایدار

دانش بومی در اصطلاح به دانشی اطلاق می شود که از حوزه جغرافیایی سرچشمه گرفته و به طور طبیعی تولید شود. دانش روستاییان مطالبی به آن افزوده یا از آن متاثر شده و بیشترین این اطلاعات به صورت سینه به سینه منتقل شده و کمتر نوشته شده باشد. اما نکته مهمه این است که کمبود اطلاعات درباره دانش بومی در جامعه شناسی و مردم شناسی و موضوعات فنی در ارتباط با مسائل مختلف از جمله کشاورزی و منابع طبیعی خود معلول مسئله عظیم تری است. نبود شناخت همه جانبه درباره فرهنگ غنی و پر تجربه روستایی و جوامع محلی سبب شده که متخصصان در برخورد با روستاییان خود را بسیار برتر ازآنان بشمار آورند. همین برخورد کافی است تا بسیاری از حرف ها و تجربه ها ی روستاییان نادیده و نا شنیده بماند. لذا با گذر از هر نسل دانش بومی و انتقال طبیعی این دانش بیشتر و بیشتر به فراموشی سپرده شده چرا که در ارتباط با دانش نوین و فناوری نو به ویژه در نسل های جدید این مسئله در بیشتر موارد با وجهه نظر منفی روبرو بوده است و در نتیجه نسل جوان نتوانست ارزش فرهنگ دانش بومی را همانند والدین و پیشینیان خود درک کند . نمونه بارز آن استفاده از گیاهان دارویی در مناطق روستایی افراد محلی مبارزه با آفات و بیماری ها به روش غیر شیمیایی ذخیره نزولات با توجه به وضعیت منطقه و امکانات موجود و .. که در یک برهه زمانی به دلایل فشار افراد متخصص فراموش شد. موجب از بین رفتن دانش بومی و قطع کانال های ارتباطی سنتی با آحاد جامعه شده است.بررسی نظرات درباره دانش بومی نشان می دهد که این دانش در زمینه های مختلف به ویژه در بخش کشاورزی و منابع طبیعی ویژگی های زیادی دارد . در کشور باستان شناسان آغاز کشاورزی را حدود پانزده هزار سال قبل می دانند . قدیمی ترین دهکده های جهان که تا بحال توسط حفاران پیدا شده در خاورمیانه واقع است.یکی از بزرگترین مشکلات فاصله دانش مردم و متخصصان از هم است لذا پیوند میان مهارت های جوامع محلی و دانش متخصصان به عنوان دانش نوین لازم و ضروری است. ترکیب و تلفیق مشاهدات اندازه گیری علمی جدید در قلمرو محدودتری به همراه دانش بومی مردم و خبرگان محلی می تواند در رفع مسائل و مشکلات مفید و راه گشا باشد. این دو دانش یکدیگر را تکمیل کرده و ترکیب این دو در کسب موفقیت و پیشرفت ها موثر است بطوریکه هیچ یک از آنان به تنهایی نمیتواند از چنین توفیقی برخوردار شود