مسئولیت ناشی از حوادث کار در قراردادهای پیمانکاری در حقوق ایران با تاکید بر رویکرد محاکم

حوادث کار یکی از چالش های مهم در محیط های شغلی، به ویژه در فعالیت های پیمانکاری محسوب می شوند. ماهیت این نوع قراردادها، که اغلب شامل سپردن اجرای بخشی از کار به پیمانکاران فرعی یا استفاده از نیروی کار تحت مدیریت پیمانکار اصلی است، مسئله تعیین مسئولیت در قبال خسارات ناشی از حوادث کار را با پیچیدگی هایی مواجه می سازد. در حقوق ایران، این موضوع از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا نیازمند انطباق اصول کلی مسئولیت مدنی با موازین خاص قانون کار، قانون تامین اجتماعی، و نیز مبانی فقه اسلامی و رویه قضایی می باشد. این مقاله مروری با هدف بررسی پیشینه پژوهش ها و مبانی نظری مسئولیت ناشی از حوادث کار در قراردادهای پیمانکاری در حقوق ایران، با تاکید بر رویکرد محاکم، نگاشته شده است. در بخش پیشینه پژوهش، مطالعات مرتبط موجود در خصوص مسئولیت کارفرما، حقوق کارگران در قراردادهای پیمانکاری، و شروط مربوط به سلب مسئولیت مورد بررسی قرار گرفته و شکاف تحقیقاتی موجود در زمینه رویکرد محاکم ایران نسبت به این موضوع برجسته می شود. در بخش مبانی نظری، تئوری های مختلف تبیین کننده مسئولیت مدنی ناشی از فعل غیر، از جمله نظریه تقصیر مفروض، نظریه خطر در برابر انتفاع، نظریه نمایندگی، نظریه جانشینی، نظریه تضمین حق و نظریه تعهد ایمنی به تفصیل شرح داده شده و ارتباط آن ها با مسئولیت ناشی از حوادث کار در قراردادهای پیمانکاری در چارچوب حقوق ایران و رویه قضایی تحلیل می گردد. جمع بندی مطالب بر پیچیدگی موضوع و تشتت احتمالی در رویکردها تاکید دارد و نشان می دهد که تعیین مسئولیت نهایی نیازمند تحلیل دقیق رابطه قراردادی، ماهیت حادثه، و تطبیق مبانی نظری با اصول خاص حقوق ایران و رویه حاکم در محاکم است.

کلیدواژه ها:

حوادث کار ، مسئولیت مدنی ، قرارداد پیمانکاری ، حقوق ایران ، رویه قضایی.