توانمندی های منش در ادبیات پارسی (با تاکید بر سعدی و مولوی)

روان شناسی مثبت نگر، مطالعه علمی تعالی و رشد انسان و رویکرد کاربردی برای دستیابی به عملکرد بهینه در انسان هاست. موضوع توانمندی ها یکی از حوزه هایی است که دانش روان شناسی مثبت نگر بیشترین سهم را در آن دارد. پترسون و سلیگمن در جستجوی توانمندی های همگانی و جهانی با کمک گروه همکاران خود به طیف گسترده ای از منابع مذهبی و فلسفی همچون تورات، انجیل، قرآن، گات ها، بهاواد گیتا و ... مراجعه کردند و شش فضیلت جهانی را کشف نموده و بر اساس آن بیست و چهار توانمندی منش را مطرح کردند. مقایسه های بین منطقه ای نشان می دهند که تفاوت های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و ایده های سیاسی، حتی با وجود شباهت های زبانی و فرهنگی، می توانند موجب نیاز به دریافت خدمات روانشناختی متفاوت در هر منطقه شوند. لذا گستره ادبی و ارتباط های فرهنگی هر منطقه، می توانند منابع شفابخشی باشند که مشاوران برای بهزیستی روانشناختی افراد بومی استفاده کنند. با نگاهی به کتب و متون کهن فارسی از قبیل مثنوی معنوی، بوستان و گلستان سعدی در می یابیم که افسانه ها، داستان ها، اساطیر و تمثیل های فارسی همچون پارچه ظریف اصیلی هستند که به دقت تمام برای مقاصد خاص آموزشی – تربیتی، طراحی شده اند. لذا در مقاله حاضر سعی شده است برای هر کدام از بیست و چهار توانمندی منش، داستان و تمثیلی از این منابع بی بدیل فرهنگ ایرانی ذکر گردد تا امر آموزش و مشاوره را بومی تر و اثرگذارتر نماید.

کلیدواژه ها:

روان شناسی مثبت نگر ، توانمندی های منش ، سعدی ، مولوی ، ادبیات