اثربخشی طرحوارهدرمانی بافتاری در بهبود کیفیت رابطه و افزایش خودشفقتی در زوجین دارای تعارض زناشویی شهر مشهد

مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحوارهدرمانی بافتاری در بهبود کیفیت رابطه و افزایش خودشفقتی در زوجین دارای تعارض زناشویی شهر مشهد انجام شد. جامعه آماری این پژوهش زوجین دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به کلینیک های سطح شهر مشهد در سال ۱۴۰۳ بوده است. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و کنترل و دوره پیگیری ۳ ماهه بودهکه تعداد ۱۶ زوج به روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش در معرض آموزش طرحواره درمانی بافتاری رودیگر و همکاران (۲۰۱۸) طی ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای به مدت دو ماه قرار گرفت. ابزارهای پژوهش مقیاس کیفیت روابط زناشویی توسط باسبی و همکاران (۱۹۹۵) و پرسشنامه شفقت به خود توسط نف (۲۰۰۳) بودند و دادههای حاصل از اجرای آنها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که آموزش طرحوارهدرمانی بافتاری در گروه آزمایش باعث افزایش معنادار کیفیت رابطه و افزایش خودشفقتی در مراحل پسآزمون و پیگیری سه ماهه در زوجین متعارض شد (۰۵/۰>P.).

کلیدواژه ها:

طرحوارهدرمانی بافتاری ، کیفیت رابطه ، خودشفقتی ، زوجین دارای تعارض