شناخت خویشتن، بازگشت به آن و پاسداشت هویت؛ ضرورتی زیربنایی برای توسعه پایدار ایران

تغییرات بی سابقه اجتماعی، سیاسی و تکنولوژیک در این قرن به وقوع پیوسته و تغییرات عمیق تری پیش روی ماست. توسعه و پیشرفت در حوزه های مختلف، بخصوص در بخش اقتصادی در سطح جهان، آنقدر سریع و وسیع است که فقط کشورهایی که از طریق نوآوری و خلاقیت مبتنی بر توسعه دانایی محور حرکت می کنند، توانایی رقابت در صحنه های مختلف را داشته باشند. با توجه با اینکه توسعه پایدار و اقتصاد پویا، محصول ایده های جدید است، عده ای راه حل عقب نماندن از قافله پیشرفت و توسعه را پذیرش هر چه سریعتر روند جهانی شدن دانسته، حذف ساختارهای اجتماعی و نظام های فرهنگی نامریی منبعث از فرهنگ سنتی ایران و پذیرش ظواهر فرهنگی غالب جهان معاصر را پیش نیاز توسعه می دانند. از آنجایی که برای شرح کافی رویدادهای جهان امروز مهمترین جنبه های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی باید به عنوان عناصر مرتبط با هم مورد بررسی قرار گیرند و از آنجا که در بازتعریف و بازخوانی مفهوم توسعه در جهان معاصر، توسعه به مثابه یک فرهنگ در نظر گرفته شده است، این مقاله تلاش می کند به این پرسش ها پاسخ دهد که آیا عنصر مشترکی بین توسعه اطلاعاتی اقتصادی و توسعه انسانی وجود دارد؟ منبع و پیشران توسعه در عصر حاضر چیست؟ و سخت ترین هسته مرکزی واحد توسعه، در توسعه پایدار ایران کدام است؟ پاسخ این پژوهش به پرسش های مطروحه با روش پژوهشی گراندد تئوری این بوده که؛ کرامت انسان به مثابه هدف توسعه در پیوند این دو نوع از توسعه است که نمود می یابد و حفظ هویت فردی ملی و دینی نه تنها همه چیز را به عقب باز نمی گرداند بلکه ایمن ترین روش برای خلق آینده خواهد بود.

کلیدواژه ها:

هویت ملی ، هویت فرهنگی ، فرهنگ ، توسعه پایدار