نقش خانواده در تربیت دینی فرزندان از منظر نهج البلاغه

تربیت دینی به فرآیند انتقال و نهادینه سازی ارزش ها، باورها و اصول اخلاقی دینی در زندگی فردی و اجتماعی انسان ها اشاره دارد. این نوع تربیت هدفش ایجاد شناخت عمیق از دین و تقویت ارتباط فرد با خداوند است تا فرد در پی آن، رفتارهایی مطابق با اصول و تعالیم مذهبی را در زندگی روزمره خود به کار گیرد. تربیت دینی شامل آموزش معارف دینی، پرورش اخلاق نیکو، و ایجاد فضاهای مناسب برای گفتوگو و تبادل نظر درباره مسائل دینی است. در این راستا، خانواده به عنوان نخستین نهاد اجتماعی، نقش محوری در شکلدهی به شخصیت دینی فرزندان و کمک به رشد اخلاقی و معنوی آنان ایفا می کند. نهج البلاغه به عنوان منبعی غنی و معتبر از آموزه های تربیتی، نقش اساسی و مهمی در شکلدهی به اخلاق و هویت دینی دارد. خانواده، به عنوان نهاد اولیه تربیتی، بر شخصیت و سبک زندگی دینی فرزندان تاثیر عمیقی دارد و اساس هویت دینی آنان را می سازد. برای دستیابی به نتایج این پژوهش، از روش تحلیل متن و بررسی کیفی استفاده شده است. در این راستا، اصول و رهنمودهای امام علی (ع) در حوزه تربیت دینی بررسی گردیده است. این پژوهش همچنین به چالش های موجود در مسیر تربیت دینی و راهکارهایی بر غلبه بر آنها می پردازد. از جمله این چالش ها می توان به تاثیرات منفی محیط های اجتماعی و رسانه های دیجیتال مثل اینترنت، شبکه های اجتماعی و وبسایت ها بر تربیت دینی اشاره نمود. بر اساس نتایج این تحقیق، الگوگیری از رفتار والدین، ایجاد فضایی مناسب برای یادگیری اصول دینی، و بهره گیری از آموزه های نهج البلاغه می تواند به طور موثری در تقویت تربیت دینی فرزندان مفید باشد. این مقاله تاکید می کند که پیوند نزدیک میان آموزه های دینی و فعالیت های تربیتی در خانواده ها، نه تنها موجب رشد شخصیت دینی نسل جوان خواهد شد، بلکه در پیشگیری از آسیب های اجتماعی و انحرافات اخلاقی نیز تاثیرگذار است. به طور کلی، تربیت دینی صحیح در خانواده، زمینه ساز تشکیل جامعه ای با مولفه های اخلاقی و اخلاق مدار خواهد بود.

کلیدواژه ها:

تربیت دینی ، خانواده ، نهج البلاغه ، امام علی (ع) ، الگوگیری