بررسی ارتباط توکل به خدا با اضطراب امتحان و عملکرد تحصیلی دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط توکل به خدا با اضطراب امتحان و عملکرد تحصیلی دانش آموزان پسر پایه چهارم مقطع ابتدایی شهرستان بافق بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر پایه چهارم شهرستان بافق که در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ مشغول به تحصیل بودهاند می باشد. حجم نمونه مورد مطالعه ۲۶۵ نفر بود که از طریق جدول مورگان از جامعه آماری ۸۵۰ نفره به صورت نمونهگیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. این پژوهش از نوع همبستگی است و ابزار سنجش در این پژوهش، سه پرسشنامه؛ اعتقاد به دعا عابدی(۱۳۹۴)، اضطراب امتحان فریدمن(۱۹۸۳) و رضایت تحصیلی هیوبنر(۲۰۰۱) بوده است که روایی و پایایی ابزار سنجش مورد تایید قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها در زمینه آمار توصیفی از روش های آماری میانگین و انحراف معیار و در زمینه آمار استنباطی از روشهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون دو متغیره استفاده شده است. نتایج نشان دهنده آن است که بین دو متغیر اعتقاد به دعا و اضطراب امتحان رابطه معنادار منفی وجود دارد و هر چه اعتقاد به دعا بیش تر باشد میزان اضطراب امتحان کم تر است(p=۰.۰۰۱). همچنین بین دو متغیر اعتقاد به دعا و رضایت تحصیلی رابطه معنادار مثبت وجود دارد و هر چه اعتقاد به دعا بیش تر باشد رضایت تحصیلی نیز بیش تر است(p=۰.۰۰۱).

کلیدواژه ها:

توکل به خدا ، اضطراب امتحان ، رضایت تحصیلی