چالش های هوشمند سازی در مدارس

بروز تحولات گسترده در زمینه کامپیوتر و ارتباطات، تغییرات عمده ای را در عرصه های متفاوت حیات بشری به دنبال داشته است. یکی از تحولات در حوزه برنامه ریزی آموزشی در نظام های آموزشی بوده است. بنابراین، رشد و پیشرفت فناوری، برنامه های آموزشی و تجارب کلاس های درس را به طور عمیقی تحت تاثیر قرار داده است. بر این اساس، ابزارها و روشهای قدیمی دیگر نمی توانند به خوبی، جوابگوی نیازهای فرایند یاددهی-یادگیری باشند و نتیجه ی این امر جایگزینی فن آوری ها و روشهای جدید آموزشی به جای روش های سنتی است. از دستاوردهای توسعه فن آوری اطلاعات، ایجاد تحول در عرضه آموزش و تاسیس مدارس مجازی، مدارس هوشمند و به طور کلی گسترش یادگیری الکترونیکی است. وزارت آموزش و پرورش با الهام از مقتضیات سند چشم انداز ایران در افق ۱۴۰۴ و دستیابی به اهداف عالیه نظام تعلیم و تربیت و گسترش عدالت آموزشی، اقدام به تعریف ساختار، جایگاه، ساماندهی شرایط و برنامه ریزی برای توسعه مدارس هوشمند بر اساس معیارهای علمی، بین المللی و شرایط بومی در سطح کشور نموده است. از این رو، برای نیل به این هدف، نیاز به همتی مضاعف داشته که از جمله عوامل اصلی آن می توان به تغییر نگرش در شیوه آموزش و مدیرت مراکز آموزشی و پرورشی و نیز تامین زیرساخت مورد نیاز اشاره نمود. مدرسه هوشمند مدارسی با موجودیت فیزیکی و نه مجازی است که دانش آموزان در آن به شکل نوینی آموزش خواهند دید و در آن روند اجرای کلیه فرایندها اعم از مدیریت، نظارت، فرایند یاددهی-یادگیری، منابع آموزشی و کمک آموزشی، ارزشیابی، اسناد و امور دفتری، ارتباطات و مبانی توسعه آنها مبتنی بر فن آوری اطلاعات و ارتباطات (فاوا) و در جهت بهبود نظام آموزشی و تربیتی پژوهش-محور طراحی شده است. در واقع، مدارس هوشمند مدارسی هستند که نسبت به توانایی ها و ویژگی های دانش آموزان منعطف عمل می کنند و یادگیرندگان را به سازگار کردن خود با ملزومات از پیش تعیین شده وادار نمی کنند. این مطلب تفاوت بین روش های آموزشی مدرن و سنتی را نمایان می کند. در مدارس هوشمند دانش آموزان متناسب با استعدادها و عالیق خود به یادگیری می پردازند و هیچ محدودیتی در ادامه روند یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموز وجود ندارد. معلمان در این مدارس به متخصصانی توانا تبدیل می شوند که راهنمایی دانش آموزان را در فرایند یادگیری بر عهده دارند. در مدرسه هوشمند هر کس بیشتر توانایی دارد، می تواند بیشتر یاد بگیرد و برنامه آموزشی طوری طراحی می شود که نیازهای متفاوت و توانایی های دانش آموزان را پاسخ دهد. در چنین حالتی یادگیری در حد چیرگی برای دانش آموزان فراهم می شود و باعث می گردد تا دانش آموزان نسبت به برنامه های درسی خود راضی تر باشند و نیازهای آنها براساس استعدادهایی که دارند، برطرف شود. نکته مهم در این نوع مدارس، تغییر شیوه یادگیری از شیوه مبتنی بر حافظه به شیوه مبتنی بر تفکر و خلاقیت است. این مدارس از جمله نیازمندی های کلیدی جوامع دانش بنیان می باشند و رویکردهای توسعه مهارت های دانشی و کارآفرینی دانش آموزان را دنبال می نمایند. در این مدارس، فرایندهای یاددهی-یادگیری تقویت شده و محیط تعاملی یکپارچه ای برای ارتقای مهارت های کلیدی دانش آموزان با تکیه بر فعالیت های گروهی در عصر دانایی محور فراهم می شود.

کلیدواژه ها:

هوشمند سازی ، مدارس ، چالش ها ، یادگیری