بررسی اثر بخشی استفاده از روش های قصه گویی بر افزایش اعتماد به نفس دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم ابتدایی شهر بردسیر در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳

هدف پژوهش حاضر اثر بخشی استفاده از روش های قصه گویی بر افزایش اعتماد به نفس دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم ابتدایی روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و شامل طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. نمونه پژوهش شامل ۶۰ نفر از دانش آموزان پایه پنجم و ششم مدارس دخترانه شهر بردسیر بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ مشغول به تحصیل بوده و به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. سپس آزمودنی ها در دو گروه ۳۰ نفری آزمایش و کنترل جای گرفتند. برنامه آموزشی شامل یک دوره ۱۰ جلسه ای طی ۱۰ هفته بر روی گروه آزمایش اجرا شد برای بررسی داده های ناشی از تاثیر روش های قصه گویی بر اعتماد به نفس دانش آموزان نیز از روش تحلیل محتوا استفاده شده است. با توجه به گستردگی زیاد جامعه مورد مطالعه، از طریق نمونه گیری هدفمند تعداد ۱۴۱ قصه ایرانی مربوط به گروه های سنی «ب» و «ج» که حدود سن ۷ تا ۱۱ سال را شامل می شود. به عنوان نمونه مطالعاتی انتخاب گردید. در هنگام مطالعه با ترسیم ماتریسی که توسط محقق ساخته شد و در بردارنده شیوه های اصلی تقویت اعتماد به نفس بود، قصه های انتخابی مورد ارزیابی قرار گرفتند. در کار تحلیل نیز از رویکرد تفسیری میلز و هابرمن که یکی از معیارهای اساسی در تحلیل محتوای داده ها محسوب می شود. استفاده شد. در عین حال برای تعیین رابطه بین متغیرها از آزمون آماری کای اسکوئر استفاده شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که قصه گویی روش موثری در افزایش اعتماد به نفس دانش آموزان بوده و می تواند در محیط های آموزشی مورد استفاده معلمان قرار گیرد. نتایج همچنین نشان می دهد که در قصه های ایرانی از شیوه های روانشناختی متفاوتی در جهت تقویت و افزایش اعتماد به نفس دانش آموزان بهره گرفته شده است که از مهمترین آنها می توان به تقویت مثبت اندیشی، تقویت عزت نفس، پرورش حس همزادپنداری، پرورش خلاقیت، کمک به خودشناسی و خویشتن پذیری، کاهش احساس حقارت و تعدیل در خودبزرگ بینی اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

روش های قصه گویی ، افزایش اعتماد به نفس ، عزت نفس ، مثبت اندیشی ، همزادپنداری ، روایت درمانی