بررسی تاثیر روشهای تدریس مبتنی بر همکاری ( Cooperative Learning ) بر افزایش یادگیری و تعاملات اجتماعی در دانش آموزان متوسطه اول

یادگیری مبتنی بر همکاری ( Cooperative Learning ) یکی از روشهای نوین تدریس است که بر تعامل میان دانش آموزان تاکید دارد و از طریق فعالیتهای گروهی، مهارتهای شناختی، اجتماعی و ارتباطی آنها را تقویت میکند. این پژوهش به بررسی تاثیر روشهای تدریس مشارکتی بر افزایش یادگیری و تعاملات اجتماعی دانش آموزان مقطع متوسطه اول پرداخته است. هدف از این مطالعه، تحلیل چگونگی تاثیر این روش بر بهبود درک مفاهیم درسی، افزایش انگیزه یادگیری، تقویت روحیه همکاری، و کاهش اضطراب ناشی از رقابتهای تحصیلی است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و دادهها از طریق مطالعات کتابخانهای و بررسی پژوهشهای پیشین جمعآوری شده است. نتایج نشان میدهد که یادگیری مشارکتی نقش قابل توجهی در ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارد و باعث افزایش تعاملات مثبت در کلاس درس، ارتقای اعتماد به نفس و بهبود مهارتهای حل مسئله میشود. همچنین، یافته ها حاکی از آن است که استفاده از این روش در مقایسه با روشهای سنتی تدریس، میزان درگیری فعال دانش آموزان در فرآیند یادگیری را افزایش داده و موجب بهبود کیفیت آموزش میشود. در پایان، پیشنهاد میشود که معلمان از استراتژیهای متنوع یادگیری مشارکتی، مانند یادگیری جفتی، گروههای کوچک و بحثهای گروهی هدایت شده، استفاده کنند و با ایجاد محیطی حمایتکننده، زمینه رشد مهارتهای فردی و اجتماعی دانش آموزان را فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، تدریس مبتنی بر همکاری ، تعاملات اجتماعی ، یادگیری فعال ، آموزش متوسطه اول