اقدام پژوهی: چگونه توانستم مشکل کمرویی و انزوای اجتماعی یکی از دانش آموزان را رفع کنم؟

این اقدام پژوهی در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ در مدرسه پسرانه میثم تمار در باغ فیض اسلامشهر انجام شده است. مدل پژوهش کیفی و رویکرد آن توصیفی-تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات، مصاحبه، مطالعه و مشاهده عملکرد یکی از دانش آموزان بود که مورد پژوهش قرار گرفت. هدف از اقدام پژوهی حاضر، بررسی و رفع مشکل کمرویی و انزوای اجتماعی دانش آموز پایه ششم ابتدایی است. کمرویی و انزوا به عنوان یکی از چالشهای مهم رفتاری در سنین کودکی و نوجوانی می توانند بر رشد اجتماعی، عاطفی و حتی تحصیلی کودکان تاثیرات منفی بگذارند. محمدطاها که به دلیل فقدان پدرش، دچار مشکلات عاطفی و رفتاری شده بود، با علائم آشکاری از کمرویی مانند اجتناب از تعاملات اجتماعی، عدم شرکت در فعالیت های گروهی و کناره گیری از همکلاسی ها روبرو بود. برای رفع این مشکل، مجموعه ای از روش های حمایتی و برنامه های مبتنی بر تعامل اجتماعی شامل مشارکت در کارهای گروهی، انتخاب به عنوان نماینده کلاس و ایجاد فرصت های بیشتر برای تعامل با دیگران به کار گرفته شد. نتایج پژوهش نشان داد که به کارگیری این رویکردها منجر به کاهش کمرویی و افزایش اعتماد به نفس و تعاملات اجتماعی وی شده است. این پژوهش نشان می دهد که با استفاده از راهکارهای علمی و برنامه ریزی شده، می توان به رفع مشکلات رفتاری و عاطفی دانش آموزان کمک کرد و آن ها را به زندگی عادی بازگرداند.

کلیدواژه ها:

کمرویی ، انزوای اجتماعی ، مشارکت در کارهای گروهی ، دانش آموز