آموزش قصههای اجتماعی بر مهارت های اجتماعی و خودیاری کودکان اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یکی از اختلالات عصبی-رشدی است که با مشکلات قابل توجهی در ارتباطات اجتماعی، مهارتهای زبانی و رفتاری همراه است. این اختلال بر توانایی کودکان در برقراری ارتباط موثر با دیگران و نیز درک و واکنش به موقعیتهای اجتماعی تاثیر می گذارد. از جمله رویکردهایی که در درمان کودکان مبتلا به اوتیسم مورد توجه قرار گرفته، استفاده از قصههای اجتماعی است. قصههای اجتماعی به عنوان ابزاری آموزشی طراحی شده اند که هدف آن ها ارتقای مهارتهای اجتماعی و خودیاری کودکان مبتلا به اوتیسم است. این داستانها معمولا در قالب روایت های ساده و ملموس ارائه می شوند که کودکان را با رفتارهای مناسب اجتماعی، نحوه واکنش به موقعیتهای مختلف و چگونگی استفاده از مهارتهای خودیاری آشنا می کنند. این تحقیق به بررسی تاثیر آموزش قصه های اجتماعی بر مهارتهای اجتماعی و خودیاری کودکان مبتلا به اوتیسم می پردازد. در این پژوهش، مجموعه ای از قصه های اجتماعی به کودکان مبتلا به اوتیسم آموزش داده شد. قصه های اجتماعی به طور ویژه به کودک کمک می کنند تا از طریق شبیه سازی موقعیت های واقعی، رفتارهای اجتماعی صحیح را یاد بگیرد و از این طریق، واکنش های خود را در موقعیت های مشابه در زندگی واقعی تنظیم کند. مطالعات انجام شده در این زمینه نشان داده اند که آموزش قصه های اجتماعی به کودکان مبتلا به اوتیسم می تواند تاثیرات مثبتی بر مهارتهای اجتماعی و خودیاری آن ها داشته باشد. به ویژه، این روش می تواند به کاهش رفتارهای ناخواسته، بهبود تعاملات اجتماعی و افزایش استقلال در انجام فعالیت های روزمره کمک کند. همچنین، استفاده از قصه های اجتماعی به عنوان یک ابزار آموزشی ساختاریافته می تواند احساس اطمینان و امنیت را در کودکان ایجاد کرده و آن ها را برای مواجهه با موقعیت های مختلف اجتماعی آماده سازد.

کلیدواژه ها:

قصههای اجتماعی ، مهارتهای اجتماعی ، آموزش ، خودیاری ، کودکان اوتیسم