تربیت اجتماعی از منظر نهج البلاغه

انسان موجودی است که در تعامل با جامعه و روابط و مناسبات اجتماعی رشد می کند و به همان نسبت اثر وجودی خویش بر اجتماع تاثیر می گذارد این آثار و خواص وجودی با تشکیل هویتی مستقل یک موجودیت اجتماعی را پدید می آورد که به نحو مقتضی فرد را تحت تاثیر و تربیت خویش قرار می دهد. امیر (ع) به تاثیر تربیتی محیط اجتماع به نحو مقتضی فرد را به سازندگی شخصیت فرد باور داشته است. سلامت دین و پیوستگی به سلامت اجتماع بستگی دارد و از این رو تربیت افراد جز با اهتمام به تربیت اجتماعی ممکن و میسر نیست به تبع برخوردار بودن انسان از ابعاد گوناگون تربیت که شامل تربیت اخلاقی، دینی، عاطفی، جسمی اجتماعی می شود هر یک از این ابعاد در متون اسلامی و سیره معصومین مورد توجه قرار گرفته اند که در این نوشتار به مقوله تربیت اجتماعی از منظر نهج البلاغه پرداخته می شود. روش این پژوهش در قالب مطالعه توصیفی و روایی است و محقق با استناد به کتب معتبر و پژوهش های انجام شده در این راستا به مطالعه و بررسی گفتار و سیره حضرت علی (ع) در نهج البلاغه پرداخته است. از جمله نتایج این پژوهش می توان به مواردی چون: روش الگویی موعظه، نصیحت و مراقبت و تشویق و تنبیه که باید در تربیت کودکان به کار گرفت.

کلیدواژه ها:

تربیت ، تربیت اجتماعی ، نهج البلاغه ، موعظه