اقدام پژوهی: چگونه توانستم آموزه های دینی را در دانش آموزان تقویت نمایم؟

در دنیای کنونی توسعه و ایجاد مدارس به مفهوم امروزی، گسترش سریع فناوری و ارتباطات، صنعتی شدن جوامع و نیازهای متنوع عصر انفجار دانش، دایره تاثیرگذاری عوامل مختلف بر افکار و اندیشه های دانش آموزان را گسترده تر از گذشته کرده است. هدف از آموزش دینی تنها افزایش معلومات دینی دانش آموزان نیست، بلکه هدف اصلی، پرورش ایمان و نیل به تربیت دینی و الهی است. به عبارت دیگر، هدف اصلی "دین آموزی" نیست بلکه "تدین" است. آنچه مسلم است این است که هنوز مدارس ما به عنوان اصلی ترین کانون های تربیتی مورد توجه و برنامه ریزی دقیق و صریح قرار نگرفته است. اگر نظام آموزش و پرورش ما بخواهد از مسیر آموزش های صرف به سمت تربیت دینی، اخلاقی و اجتماعی حرکت کند، لازم است بسیاری از اهداف و روشها را تغییر دهد. بی تردید آموخته های ما با باورها و اعتقادات و در نتیجه ایمان قلبی ما ارتباط نزدیکی دارد، اما این ارتباط از ابتدا تا انتها، یک رابطه قطعی و ضروری نیست. زیرا بسیارند انسان هایی که دانش فراوان دارند و در خصوص نکته ای به باور اعتقادی نیز رسیده اند، ولی ایمان و در نتیجه عمل متناسب با آن را ندارند. تعلم و تربیت اساسا از مقوله یادگیری است، بدین معنا که یک فرایند تربیتی، صرفا از مسیر ایجاد دانش و مهارت و نیز ایجاد نگرش های مثبت، در بر گیرنده تغییر رفتار بالفعل یا حتی بالقوه ایجاد میکند. اما این تغییر رفتار ضرورتابه معنای عمل بر مبنای ایمان نیست، بلکه صرفا میتوان آن را درایجاد، تقویت یا تغییر جهت ایمان و در نتیجه عمل آدمی موثر دانست. یادگیری دینی همان نگرش همراه با معرفت و شناخت است که ایمان و عمل دینی را در یک فرآیند درونی و نه ضرورت آموزشی، تقویت میکند. ایمان و عمل دو شاخصه اصلی دین داری آدمی است. اینجانب معاون پرورشی در اقدام پژوهی فوق تصمیم گرفتم راهکارهای علاقه مند کردن دانش آموزان را به آموزه های دینی مورد بررسی قرار دهم.

کلیدواژه ها:

آموزه های دینی ، دانش آموزان ، اقدام پژوهی