مقایسه بررسی اثربخشی بازی درمانی گروهی بر رشد اجتماعی و شادکامی دانش آموزان پسر ابتدایی مبتلا به اختلال اوتیسم

بازی درمانی یکی از روش های نوین در حوزه روانشناسی کودک و دانش آموز است که با استفاده از بازی به تقویت مهارت های مختلف کودکان کمک می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بازی درمانی گروهی بر رشد اجتماعی و شادکامی دانش آموزان پسر مبتلا به اختلال اوتیسم بود. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر ابتدایی مبتلا به اختلال اوتیسم با عملکرد بالا بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ در مراکز درمانی و کلینیک های توانبخشی شهر اصفهان دارای پرونده پزشکی مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بودند. روش نمونه گیری به صورت تصادفی ۳۰ نفر از دانش آموزان پسر انتخاب و سپس پرونده پزشکی مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بودند. نمونه گیری به نفر (هر کدام ۱۵ نفر) در دو گروه آزمایش و کنترل جمع آوری شد. پس از اجرای پرسشنامه های شدتمندشده اطلاعات از طریق ارزیابی رشد اجتماعی لگار و همکاران (۱۹۸۳) و شادکامی لو (۲۰۰۱) جمع آوری شد. محمدی (۱۳۹۵) استفاده شد. نتایج نشان داد که بازی درمانی گروهی بر رشد اجتماعی (P<۰/۰۱) و شادکامی (P<۰/۰۵) تاثیر معناداری دارد. بر این اساس در ۱۰ جلسه یک ساعته (دو بار در هفته) مورد آموزش بازی درمانی گروهی (هاشمی و محمدی) قرار گرفت. گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. برای آزمون فرضیه ها از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد که بازی درمانی گروهی بر رشد اجتماعی (P<۰/۰۱) و شادکامی (P<۰/۰۵) اثربخشی معناداری دارد. بنابراین نتایج پژوهش بازی درمانی گروهی یکی از روش های موثر برای رشد مهارت های کودکان با اختلال اوتیسم است و می توان به مربیان اختلالات یادگیری، مشاوران و روانشناسان پیشنهاد نمود که با استفاده از این روش برای افزایش رشد اجتماعی و شادکامی دانش آموزان پسر ابتدایی مبتلا به اختلال اوتیسم اقدام کنیم.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، اختلال اوتیسم ، رشد اجتماعی ، شادکامی ، دانش آموزان پسر