مطالعه رابطه هوش اخلاقی با خودپنداره دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر مطالعه رابطه هوش اخلاقی با خودپنداره دانش آموزان دوره دوم ابتدایی می باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دوره دوم ابتدایی ناحیه ۲ شهر بندرعباس در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ به تعداد ۳۵۰۰ نفر بوده است. جهت برآورد نمونه با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای و بر اساس جدول کرجسی و مورگان، تعداد ۲۴۶ نفر انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامه های استاندارد مقیاس هوش اخلاقی لنیک و کیل (۲۰۰۵) و پرسشنامه خودپنداره یسنچن (۲۰۰۴) بهره گرفته شده است. برای تعیین روایی پرسش نامه ها از روایی محتوایی و برای بررسی پایایی پرسش نامه ها از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که برای پرسش نامه هوش اخلاقی برابر ۹۰/۰ و برای پرسش نامه خودپنداره نیز ۸۱/۰ به دست آمد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چند گانه با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ استفاده شده است. نتایج نشان داد که هوش اخلاقی با سطح اطمینان ۹۹% با خودپنداره دانش آموزان دارای رابطه معناداری هستند و همبستگی به صورت مثبت و مستقیم می باشد. در واقع با افزایش هوش اخلاقی، خودپنداره فردی نیز افزایش می یابد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت که توجه به مولفه های هوش اخلاقی برای دانش آموزان ضرورتی اجتناب ناپذیر است و مدیران آموزش و پرورش و مربیان مدارس باید به این امر توجه کافی داشته باشند.

کلیدواژه ها:

هوش اخلاقی ، خودپنداره ، دانش آموزان ، مدارس ابتدایی