علت یابی روانشناختی رذیلت اخلاقی دروغ در جامعه با نگاه به نهج البلاغه

دروغگویی به عنوان یکی از مهمترین رذایل اخلاقی در جوامع بشری، تاثیرات منفی فراوانی بر روابط فردی و اجتماعی انسانها دارد. در این تحقیق، به تحلیل روانشناختی رذیلت دروغ گویی در جامعه با تاکید بر آموزه های نهج البلاغه پرداخته شده است. نهج البلاغه، مجموعه ای از سخنان، نامه ها و حکمت های امام علی (ع) است که در آن، صداقت و راستگویی به عنوان اصول بنیادین اخلاقی و اجتماعی مطرح شده و دروغ گویی به عنوان عاملی تهدیدکننده برای سلامت روانی فردی و انسجام اجتماعی معرفی می شود. در این تحقیق، عالوه بر بررسی آموزه های دینی، از دیدگاه های روان شناسی اجتماعی نیز برای تبیین آثار و پیامدهای دروغ گویی در ابعاد فردی و اجتماعی استفاده شده است. از نگاه امام علی (ع)، دروغ گویی نه تنها به عنوان یک رفتار اخلاقی ناپسند شناخته می شود بلکه به عنوان یک آسیب اجتماعی بزرگ، سبب تضعیف بنیانهای اجتماعی و کاهش اعتماد عمومی می گردد. همچنین دروغ گویی از دیدگاه روان شناسی فردی، به عنوان عاملی برای بروز مشکلات روانی همچون اضطراب، افسردگی، و احساس گناه و بی ارزشی شناخته شده است. در سطح اجتماعی، دروغ گویی روابط انسانی را تخریب کرده و موجب بروز نارضایتی و شکافهای عمیق اجتماعی می شود. امام علی (ع) به ویژه بر اهمیت تربیت اخلاقی و آموزش صداقت در خانواده و جامعه تاکید دارد. وی در سخنان خود به این نکته اشاره می کند که والدین و مربیان می بایست در کانون های آموزشی و تربیتی به طور فعال در جهت ترویج صداقت و پرهیز از دروغ گویی عمل کنند.

کلیدواژه ها:

روانشناختی ، رذیلت اخلاقی ، دروغ ، جامعه ، نهج البلاغه