نقش روش های تدریس مشارکتی و گروهی در تقویت مهارت های فردی و اجتماعی دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر نقش روش های تدریس مشارکتی و گروهی در تقویت مهارت های فردی و اجتماعی دانش آموزان است. روش پژوهش بصورت مروری بوده و با مطالعه اسناد و متون موجود در این زمینه انجام شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که یادگیری مشارکتی و همیارانه یکی از روش های موثر آموزشی است که در آن دانش آموزان از طریق همکاری و تعامل با یکدیگر به یادگیری و تبادل تجربیات پرداخته و می توانند به نتایج بهتری در فرآیند یادگیری دست یابند. این نوع یادگیری موجب می شود که دانش آموزان مهارت های اجتماعی و فردی خود را بهبود بخشند و در ع ین حال از تجرب یات یکدیگر بهره مند شوند. روش تدر یس مشارکتی می تواند بهبود قابل توجهی در توانایی حل مسائل پیچیده دانش آموزان ایجاد کند، زیرا این روش از طریق تعاملات گروهی و انفرادی، مهارت های مسئله مداری و تفکر کارآمد را تقویت می کند. روش تدر یس مشارکتی با تاک ید بر فعال یت و تعامل دانش آموزان، با مبانی نظری یادگیری سازگاری دارد و می تواند به تقویت نظریه های یادگیری مثبت مانند نظریه تعاملی یادگیری کمک کند. روش تدر یس مشارکتی می تواند به بهبود توانا یی دانش آموزان در حل تعارض ات و مشکلات ارتباط ی کمک کند، ز یرا از آن ها خواسته م ی شود که در فرآ یند یادگیری با د یگران همکاری کنند و تفاوت های خود را مدیریت کنند. این روش می تواند به توسعه مهارت های اجتماعی دانش آموزان کمک کند، زیرا آن ها را در مواقع مختلفی که نیاز به همکاری و تعامل دارند، تجربه می کنند. روش تدر یس مشارکتی می تواند به تقویت خودکارآمدی دانش آموزان کمک کند، زیرا از آن ها خواسته می شود که در فعالیت های یادگیری مشارکت کنند و از تجربه های موفقیت آمیز خود استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

روش تدریس مشارکتی ، مهارت های فردی و اجتماعی ، دانش آموزان