مروری بر تاثیر خودکارآمدی بر رفتار تحصیلی دانش آموزان

خودکارآمدی یکی از مولفه های کلیدی در نظریه های انگیزشی و یادگیری اجتماعی است که نقش بسزایی در عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارد. باور به توانایی در انجام موفقیت آمیز یک فعالیت تحصیلی، رفتارهای خودتنظیمی، پشتکار در مواجهه با چالش ها، و استفاده موثر از راهبردهای یادگیری را افزایش می دهد. پژوهش های متعددی نشان داده اند که دانش آموزانی با سطح بالای خودکارآمدی، اهداف تحصیلی بلندپروازانه تری دارند، در مواجهه با موانع کمتر دچار اضطراب می شوند و به طور فعال در فرایند یادگیری مشارکت می کنند. این متغیر روان شناختی، واسطه ای میان عوامل فردی و محیطی با عملکرد تحصیلی محسوب می شود و می تواند نقش مهمی در کاهش افت تحصیلی ایفا کند. در چارچوب مطالعات تجربی، خودکارآمدی به عنوان عامل پیش بینی کننده ی موفقیت تحصیلی، پیوند نزدیکی با رفتارهای تحصیلی چون حضور منظم در کلاس، مشارکت فعال در بحث ها، و انجام منظم تکالیف دارد. افزون بر این، بالا بودن سطح خودکارآمدی باعث افزایش انگیزش درونی شده و دانش آموز را به تلاش مستمر و مستقل برای رسیدن به موفقیت تحصیلی سوق می دهد. بنابراین، توجه به تقویت خودکارآمدی در سیاست های آموزشی و طراحی برنامه های درسی، می تواند به بهبود کیفیت یادگیری و افزایش سطح عملکرد تحصیلی دانش آموزان منجر شود. این مرور نشان می دهد که آموزش و پرورش باید با فراهم کردن زمینه های تجربه ی موفقیت، بازخورد مثبت، و الگوسازی مناسب، بستر رشد خودکارآمدی را در محیط های آموزشی فراهم سازد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، رفتار تحصیلی ، دانش آموزان