تحلیل راهبردی توسعه زیرساخت های فضای سبز با رویکرد عدالت محیطی در شهرداری گنبدکاووس

توسعه زیرساخت های فضای سبز در شهرها، به ویژه در شرایطی که جمعیت شهری رو به افزایش است و مشکلات زیست محیطی مانند آلودگی هوا، کاهش فضاهای باز و فشارهای اجتماعی در حال تشدید است، به یکی از مهم ترین اولویت های برنامه ریزی شهری تبدیل شده است. فضای سبز نه تنها به عنوان یک عنصر زیبایی شناختی، بلکه به عنوان یک مولفه کلیدی در بهبود کیفیت زندگی، سلامت عمومی و توازن زیست محیطی در شهرها شناخته می شود. در این تحقیق، تلاش شده است تا با تحلیل راهبردی توسعه زیرساخت های فضای سبز با رویکرد عدالت محیطی، اثرات آن بر شهر گنبدکاووس بررسی شود. گنبدکاووس، با ویژگی های خاص جغرافیایی و اجتماعی خود، در معرض چالش های متعددی از جمله آلودگی هوا، کمبود فضاهای سبز و نابرابری های اجتماعی قرار دارد. عدالت محیطی در این تحقیق به معنای توزیع منصفانه و برابر فضاهای سبز در تمامی مناطق شهری با توجه به نیازهای مختلف اجتماعی و محیطی است. این مطالعه به ویژه بر تاثیرات فضای سبز بر ارتقاء سلامت عمومی، کاهش استرس های روانی، بهبود کیفیت هوا و افزایش رفاه اجتماعی شهروندان تمرکز دارد. همچنین، نتایج تحقیق نشان می دهند که فضای سبز می تواند نقش مهمی در کاهش نابرابری های اجتماعی و محیطی داشته باشد، به ویژه در نواحی آسیب پذیر و کم برخوردار که از دسترسی محدودتری به این فضاها برخوردارند. در این راستا، استفاده از ابزارهای تحلیلی مانند مدل SWOT (تحلیل قوت ها، ضعف ها، فرصت ها و تهدیدها) به منظور ارزیابی وضعیت موجود فضای سبز و شناسایی راهکارهای بهبود آن در این تحقیق انجام گرفته است. در نهایت، پیشنهاداتی برای ارتقاء کیفیت فضای سبز و بهبود عدالت محیطی در گنبدکاووس ارائه می شود، که شامل تخصیص منابع بیشتر برای مناطق کم برخوردار، طراحی فضاهای سبز چندمنظوره و ارتقای آگاهی شهروندان در خصوص اهمیت این فضاها می باشد. این تحقیق می تواند به عنوان الگویی برای دیگر شهرهای مشابه در ایران و منطقه در راستای بهبود کیفیت محیط زیست و ارتقاء رفاه اجتماعی شهروندان مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

فضای سبز شهری ، توسعه زیرساخت ، عدالت محیطی ، گنبدکاووس ، کیفیت زندگی ، آلودگی هوا ، سلامت عمومی ، برنامه ریزی شهری