نقش نهادهای فراملی در حل منازعه جزایر سه گانه ایران و امارات: مطالعه موردی ارزیابی عملکرد ها و چالش های دیپلماسی بین المللی

جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک در خلیج فارس به دلیل موقعیت ژئوپلیتیکی و منابع استراتژیک، به یکی از مسائل پیچیده و پرتنش میان ایران و امارات متحده عربی تبدیل شدهاند. اهمیت این جزایر فراتر از ابعاد اقتصادی و نظامی بوده و جنبههای هویتی و ملی نیز به آن افزوده است. این مقاله با هدف بررسی نقش نهادهای فراملی در مدیریت منازعه جزایر سه گانه، عملکرد نهادهایی نظیر سازمان ملل متحد، دیوان بینالمللی دادگستری، و شورای همکاری خلیج فارس را ارزیابی کرده و چالشهای پیشروی این نهادها را تحلیل میکند. بررسیها نشان میدهد که علیرغم تالشهای صورتگرفته، نهادهای فراملی به دلیل پیچیدگیهای سیاسی، تضاد منافع، و محدودیتهای ساختاری، نتوانسته اند راهحل قاطعی برای این منازعه ارائه دهند. عوامل مختلفی مانند حساسیتهای ملی، تفسیرهای متناقض از اصول حقوق بینالملل، حضور قدرتهای فرامنطقه ای، و رقابتهای ژئوپلیتیکی منطقهای بر شدت تنشها افزوده اند. با این حال، پیشنهاداتی نظیر تقویت دیپلماسی فعال، توسعه همکاریهای اقتصادی و فرهنگی، و بهرهگیری از تجربیات بینالمللی برای مدیریت منازعات مشابه ارائه شده است. این مقاله نتیجه میگیرد که حل منازعه جزایر سهگانه نیازمند ترکیبی از اراده سیاسی، استفاده از سازوکارهای حقوقی و دیپلماتیک، و کاهش نفوذ قدرتهای خارجی است. موفقیت در این زمینه میتواند الگویی برای مدیریت منازعات منطقهای و بینالمللی ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

جزایر سه گانه ، ایران ، امارات متحده عربی ، نهادهای فراملی ، دیپلماسی بینالمللی ، منازعات سرزمینی