بررسی خواص مکانیکی بتن های پلیمری به همراه تاثیر افزودنی در مقاومت خمشی

در طول ده سال گذشته، توسعه تحقیقات بتن پلیمری باعث استفاده گسترده از آنها شده است. بتن PC – پلیمری (ریخته گری معدنی)، ناهمگن و ماده ای که از یک پرکننده به شکل طبیعی تشکیل شده است دانه های سنگدانه های مختلف و یک چسب به شکل رزین پلیمری همراه با یک سخت کننده است. پلیمر بتن برای تولید محصولات مختلف استفاده می شود. مانند دستگاه های بهداشتی پیش ساخته، مقاوم در برابر خوردگی سازه ها، مخازن اسید، چاه ها، زهکش ها، موانع بزرگراه، مواد تعمیر، بتن پلیمری خواص دینامیکی بسیار خوبی دارد. با این حال، خواص مکانیکی با مقادیر کم مشخص می شود مولفه های مکانیکی و دینامیکی مصالح سازه های سنتی، مانند فولاد و چدن، با بتن پلیمری در مقالات نامبرده ارائه شده است. در دهه ۹۰ میلادی، تاثیر تعداد مواد تشکیل دهنده بر روی خواص مکانیکی قالب های معدنی مورد مطالعه قرار گرفت. کیم و همکاران مطالعاتی در مورد تاثیر میزان پرکننده و بازدارنده بر روی مکانیکی و خواص حرارتی یک ریخته گری معدنی انجام دادند و در تحقیقات خود، آنها از سنگ هایی در اندازه های مختلف، ماسه و رزین استفاده کردند. لوکگ و آراوینتان اثر خاکستر بادی (FA) را بررسی کردند و انواع رزین های موجود در کانی بر روی خواص مکانیکی آن ریخته می شود. سه نوع رزین برای آزمایشات استفاده شده است: پلی استر، وینیل و اپوکسی. از تحقیقات انجام شده، ممکن است استنباط شود که مقدار مقاومت فشاری برای هر سه نوع رزین از ۹۰ تا ۱۰۰ مگاپاسکال بود. ارزش استحکام کششی برای ریخته گری معدنی به سطح ۱۵ مگاپاسکال رسید که با استفاده از رزین وینیل ساخته شد.

کلیدواژه ها:

بتن پلیمری ، ساختار بتن ، مقاومت خمشی ، مواد افزودنی ، مقاومت فشاری