موانع ساختاری کارآمدی در حکمرانی نظام جمهوری اسلامی ایران

با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، نظام سیاسی سلطنت برچیده شد و نظام سیاسی جمهوری اسلامی مبتنی بر اندیشه سیاسی والیت فقیه جانشین آن گردید. در راستای این اندیشه سیاسی، ساختار سیاسی جدید مبتنی بر قانون اساسی در سال ۱۳۵۸ ترسیم شد که در آن در کنار نهاد والیت فقیه، سه قوه مجریه، مقننه و قضائیه تاسیس شدند. در این ساختار قویه مجریه از سوی سه نهاد رهبری، رئیس جمهوری و نخست وزیری اعمال میشد که به دلیل بروز مشکلات ساختاری، در سال ۱۳۶۸ پس از ۱۰ سال تجربه کشورداری، بازنگری در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران صورت گرفت و پست نخست وزیری حذف و مسئولیتهای آن به رئیس جمهوری واگذار گردید. در این مقاله با بررسی روابط قوای حاکم در جمهوری اسلامی ایران مشکلات ساختاری ناشی از آن مورد مطالعه قرار گرفته است که به نظر میرسد حذف دوگانگی موجود در قوه مجریه از یک سو تناسب بیشتری با ان دیشه سیاسی امام خمینی دارد که این اندیشه تصدی امور اجرایی را از اختیارات ولی امر میداند و از سوی دیگر مشکلات ساختاری بسیاری را از نظام جمهوری اسلامی ایران مرتفع می سازد و ضمن جلوگیری از بروز بحرانهای سیاسی - اجتماعی، روند پیشرفت کشور را نیز سرعت می بخشد. همچنین با اتصال مستقیم ولی امر با مردم، نظریه مردمسالاری دینی جلوه بیشتری یافته، روابط بین حکومت و مردم را تقویت می کند.

کلیدواژه ها:

والیت فقیه ، ریاست جمهوری ، حاکمیت دوگانه ، مردمسالاری دینی ، حکمرانی