مدل پیشرانهای حکمرانی هوشمند در راستای توسعه پایدار

مطالعه حاضر با هدف شناسایی و رتبه بندی پیشرانهای حکمرانی هوشمند در راستای توسعه پایدار انجام شده است. پژوهش حاضر از نظر هدف دربخش کیفی و کمی توسعه ای-کاربردی و بر اساس ماهیت و روش، یک پژوهش با رویکرد آمیخته است. نمونه آماری تحقیق شامل ۱۵ نفر از خبرگان اعم از اساتید دانشگاه و مدیران شهری می باشد که باروش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها در بخش کیفی شامل مصاحبه نیمه ساختاریافته بوده است. بر اساس شاخصها و مولفه های احصاء شده در بحش کیفی، پرسشنامه مقایسات زوجی طراحی شده و بعنوان ابزار گردآوری داده ها در بخش کمی استفاده شد. تحلیل داده ها در فاز کیفی با استفاده از تحلیل مضمون به روش اترید-استرلینگ و در بخش کمی جهت رتبه بندی معیارها با روش فرایند تحلیل سلسله مراتبی انجام شده است. بر اساس نتایج بدست آمده از تحلیل مضمون، پنج دسته از مضامین فراگیر شامل پیشرانهای مدیریتی (مدیریت هوشمند، برنامه ریزی هوشمند، تدوین استراتژی و امنیت سایبری)، ساختاری (آمادگی هوشمند، معماری هوشمند، و تامین منابع)، تکنولوژیک (تجهیزات و زیرساخت ها، صنعت ۴.۰ و فناوری اطلاعات و ارتباطات)، پایداری (ملاحظات اجتماعی، ملاحظات زیست محیطی و ملاحظات اقتصادی) و اجتماعی (ویژگی های جمعیت شناختی، ویژگی های اجتماعی-محیطی، سواد دیجیتال و مشارکت اجتماعی) شناسایی شد. بر اساس نتایج بدست آمده از رتبه بندی معیارها، پیشرانهای ساختاری در رتبه اول قرار گرفته و پیشرانهای پایداری، مدیریتی، تکنولوژیک و اجتماعی به ترتیب در رتبه های بعدی قرار گرفتند.

کلیدواژه ها:

حکمرانی هوشمند ، توسعه پایدار ، مدیریت هوشمند ، مشارکت اجتماعی ، آمادگی هوشمند