جنبش های اجتماعی و حکمرانی دیجیتال؛ راهبردهایی برای مدیریت تعارضات مدنی

تحولات فناوری های دیجیتال در دهه های اخیر نقش بی سابقه ای در تغییر ساختارهای حکومتی و پیشبرد جنبش های اجتماعی ایفا کرده اند. حکمرانی دیجیتال بعنوان مدلی نوین در مدیریت عمومی، به بهبود شفافیت، پاسخگویی و مشارکت شهروندان از طریق فناوری تاکید دارد. از سوی دیگر، شبکه های اجتماعی و ابزارهای دیجیتال بستری موثر برای سازمان دهی و پیشبرد جنبش های اجتماعی فراهم کرده اند. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و اسنادی (مروری)، مطالعات داخلی و خارجی مرتبط را بررسی کرده و چالش ها و فرصت های فناوری های دیجیتال را تحلیل می کند. نتایج نشان می دهد که در ایران، ضعف زیرساخت های دیجیتال، سواد دیجیتال جنبش های اجتماعی شناسایی شده اند. محدودیت های ناشی از نظارت و سایتور دولتی (مانند توفیقی (۲۰۱۷) و کاستلز (۲۰۱۳)) نشان داده اند که فناوری های دیجیتال ضمن تقویت مشارکت شهروندی می توانند به امر نظارت و سرکوب تبدیل شوند. در نهایت پیشنهاد می شود با بهره گیری از فناوری های دیجیتال برای حکمرانی، کارآمد جنبش های اجتماعی نیازمند تقویت حقوق دیجیتال، بهبود زیرساخت ها و پذیرش آزادی های مدنی است. در نهایت پیشنهاد می شود استراتژی هایی برای توسعه فرهنگ دیجیتال و کاهش شکاف دیجیتال تدوین شود تا استفاده بهینه از ظرفیت های فناوری محقق گردد.

کلیدواژه ها:

حکمرانی دیجیتال ، شبکه های اجتماعی ، جنبش های اجتماعی ، مذاکرات مدنی ، شکاف دیجیتال