تحلیل روان شناختی یادگیری مبتنی بر بازی با نگرش تربیتی برای ارتقاء توانایی های ذهنی دانش آموزان

در دهه های اخیر، یادگیری مبتنی بر بازی به عنوان رویکردی نوین در آموزش مطرح شده که با تکیه بر اصول روان شناختی رشد و انگیزش، به بهبود فرآیند یادگیری و ارتقاء توانایی های شناختی دانش آموزان کمک می کند. در این مقاله، با نگرشی روان شناختی، به تحلیل تاثیرات بازی های آموزشی بر فرآیند یادگیری پرداخته می شود؛ عواملی همچون توجه، حافظه، حل مسئله، و خلاقیت از جمله جنبه هایی هستند که از طریق بازی تقویت می گردند. از منظر نظریه های روان شناسی شناختی و رفتارگرایی، استفاده از بازی می تواند محرکی قوی برای افزایش درگیری ذهنی و انگیزش درونی فراگیران باشد. در کنار نگاه روان شناختی، این مقاله با رویکردی تربیتی به چگونگی طراحی و پیاده سازی بازی های آموزشی موثر پرداخته و اصولی مانند تناسب سطح دشواری، هدف مندی، و بازخورد موثر را مورد توجه قرار داده است. تحقیقات نشان داده اند که برنامه های آموزشی مبتنی بر بازی های گروهی می توانند به بهبود نظریه ذهن و عزت نفس کودکان با کم توانی ذهنی خفیف کمک کنند . همچنین، بازی های آموزشی مبتنی بر یادگیری هیجانی-اجتماعی باعث افزایش توانایی های هیجانی-اجتماعی در کودکان پیش دبستانی شده اند . این یافته ها تاکید می کنند که بهره گیری از بازی نه تنها به عنوان ابزار سرگرمی، بلکه به عنوان ابزاری تربیتی و شناختی، می تواند در رشد ذهنی و اجتماعی دانش آموزان نقش بسزایی ایفا کند. هدف اصلی این تحلیل، تبیین نقش یادگیری مبتنی بر بازی در رشد ذهنی دانش آموزان و فراهم ساختن بستر مناسبی برای پرورش مهارت هایی همچون تفکر انتقادی، انعطاف پذیری شناختی و یادگیری خودتنظیمی است. یافته های این بررسی می تواند راهنمایی برای معلمان، برنامه ریزان درسی و والدین باشد تا از بازی نه تنها به عنوان ابزار سرگرمی، بلکه به عنوان ابزاری تربیتی و شناختی بهره ببرند.

کلیدواژه ها:

روانشناختی ، یادگیری مبتنی بر بازی ، نگرش تربیتی ، توانایی های ذهنی