اثرات فعالیت های ورزشی در مدارس بر افزایش خودپنداره مثبت در دانش آموزان ابتدایی

خودپنداره، به عنوان نگرش و ارزیابی فرد از توانایی ها و ویژگی های خود، یکی از سازه های روان شناختی بنیادین است که در دوره کودکی، به ویژه در مقطع ابتدایی، شکل می گیرد و بر جنبه های مختلف بهزیستی روانی، انگیزش و عملکرد فرد تاثیر می گذارد. فعالیت های ورزشی در مدارس، شامل درس تربیت بدنی و برنامه های فوق برنامه، عرصه ای مهم برای تجربیات کودکان است که می تواند به طور قابل توجهی بر شکل گیری خودپنداره آن ها، به خصوص خودپنداره جسمانی، موثر باشد. این مقاله مروری با هدف بررسی و تحلیل اثرات بالقوه مشارکت در فعالیت های ورزشی مدرسه محور بر افزایش خودپنداره مثبت در دانش آموزان دوره ابتدایی تدوین شده است. در این راستا، ضمن تعریف مفهوم خودپنداره و ابعاد مختلف آن در کودکان، مبانی نظری ارتباط بین تجربیات ورزشی (مانند یادگیری مهارت، تجربه موفقیت، دریافت بازخورد و مقایسه اجتماعی) و شکل گیری خودپنداره مورد بحث قرار می گیرد. با استناد به ادبیات پژوهشی مرتبط با ورزش، تربیت بدنی و انگیزش در محیط مدرسه، استدلال می شود که کسب مهارت های حرکتی، دستیابی به اهداف ورزشی، احساس شایستگی جسمانی و دریافت بازخوردهای مثبت از سوی معلمان، مربیان و همسالان، می تواند به تقویت خودپنداره کلی و جسمانی دانش آموزان کمک کند. همچنین، بر نقش حیاتی کیفیت برنامه های ورزشی مدارس، تاکید بر پیشرفت فردی به جای رقابت صرف، ایجاد محیطی حمایت گر و فراگیر برای همه دانش آموزان (صرف نظر از سطح توانایی) و رویکرد معلمان و مربیان در به حداکثر رساندن اثرات مثبت این فعالیت ها بر خودپنداره تاکید می شود. این مرور نتیجه می گیرد که فعالیت های ورزشی در مدارس، در صورت طراحی و اجرای صحیح، ابزاری قدرتمند برای کمک به دانش آموزان در راستای شناخت توانمندی های خود و ایجاد نگرشی مثبت و واقع بینانه نسبت به خویشتن است.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، فعالیت های ورزشی ، مدارس ، دانش آموزان ابتدایی ، تربیت بدنی ، عزت نفس ، صلاحیت جسمانی