پیمان های دسته جمعی کارگران صنعت نفت ایران

از آنجایی که صنعت نفت ایران محل اشتغال تعداد زیادی از کارگران است، توجه و رسیدگی به نیازهای آن ها مستلزم توافق میان کارگران و کارفرما (دولت و شرکت ملی نفت ایران) را می طلبد. در طول دوران پهلوی دوم، این توافق از طریق گفتگوهای مکرر میان نمایندگان کارگران و کارفرما در قالب (پیمان های دسته جمعی) صورت می گرفت. این پژوهش به بررسی پیمان های دسته جمعی کارگران صنعت نفت ایران در سال ۱۳۳۶-۱۳۵۶ می پردازد. از این رو این پژوهش به دنبال پاسخ به این پرسش ها است که روابط کارگران با دولت و شرکت ملی نفت با تشکیل پیمان های دسته جمعی، نقاط ضعف و قدرت این پیمان ها و موانع تحقق کامل مطالبات کارگران در این پیمان ها چه بوده است؟ مدعای مطروحه این است که این پیمان ها ابزار قانونی جهت چانه زنی نمایندگان کارگران در مقابل کارفرما را در اختیار آن ها قرار داده است. یافته های پژوهش نشان داده است که این پیمان ها شکلی از رفتار دموکراتیک دولت در فضای بسته سیاسی جهت مذاکره با نمایندگان کارگران به منظور رسیدگی به درخواست های آن ها بوده است. این مقاله با بهره گیری از شمارگان پیمان های دسته جمعی کارگران صنعت نفت در بازه ای بیست ساله از روش تحلیل محتوا جهت بررسی داده ها بهره برده است.

کلیدواژه ها:

پیمان های دسته جمعی ، کارگران ، صنعت نفت ایران ، مذاکره