مطالعه ای انتقادی پیرامون صلاحیت دادگاه صلح

قانون گذار ایران در دهه های اخیر تغییرات متعددی در تشکیلات و سازمان های قضائی ایران، با اهدافی همچون کارآمدتر کردن، جلوگیری از مقررات دادرسی، عدالت ترمیمی و ایجاد صلح و سازش داشته است و هر بار مراجع مختلفی به موجب مقررات مختلف تشکیل شده و مراجع قبلی منحل شده با ساختار صلاحیت آن دستخوش تحولات عمده قرارگرفته است. یکی از این تحولات، ایجاد مرجع نوظهور فضایی در کنار شورای حل اختلاف تحت عنوان «دادگاه صلح» بود. در زمان حاضر دادگاه صلح به عنوان یکی از مهم ترین مراکز قضایی کشور شناخته می شود که حلقه ی اتصال شورای حل اختلاف به عنوان یک مرجع شبه قضایی را با دادگاه می آورد. قانون تشکیل شورای حل اختلاف ۱۴۰۲ از حیث صلاحیت و دادرسی، نوآوری هایی جدید به همراه داشته است و راهکارهای جدیدی برای بهبود کیفیت عملکرد و کارآیی دادگاه صلح ارائه داده است. با بهره گیری از روش کتابخانه ای و مطالعاتی با نگاه انتقادی، ضمن بررسی جایگاه بنیادین جامعه و پر رنگ کردن نقاط قوت به صلاحیت دادگاه صلح، به پیشنهادهایی برای اصلاح و بهبود آن پرداخته شده است. در این پژوهش سعی شده با نگاهی تحلیلی و انتقادی، نقاط ضعف و قوت این مرجع مهم قضایی مورد بررسی قرار گیرد. برخی از نتایج به دست آمده در این پژوهش این است که قانون گذار به دلیل فوریت امر در برخی موارد عجولانه و شتاب زده در تصویب این قانون گام برداشته و با قلم نداختن برخی موارد و عدم رعایت قانون نویسی مشکلاتی برای محاکم و قضات و همچنین مضلاتی را برای اصحاب دعوا ایجاد کرده است.

کلیدواژه ها:

دادگاه صلح ، صلاحیت ، مطالعه ی انتقادی ، شورای حل اختلاف ، قانون گذار