مطالعه عوامل تاثیرگذار بر موفقیت در یادگیری خودراهبرانه در محیط های مجازی

یادگیری خودراهبرانه به عنوان یکی از رویکردهای نوین در نظام های آموزشی، نقش بنیادینی در توسعه مهارت های یادگیری مادام العمر، تقویت استقلال فردی و پرورش تفکر انتقادی ایفا می کند. این نوع یادگیری بر مبنای مشارکت فعال یادگیرنده، توانایی برنامه ریزی، اجرای هدفمند فعالیت های یادگیری، خودتنظیمی و ارزیابی مستمر پیشرفت خود استوار است. با گسترش فزاینده فناوری های دیجیتال و ایجاد بسترهای آموزش مجازی، یادگیری خودراهبرانه وارد مرحله ای تازه از تحول شده است که در آن، یادگیرنده در مواجهه با محیطی پویا و انعطاف پذیر، مسئولیت بیشتری در قبال مسیر یادگیری خود دارد. از همین رو، مطالعه عوامل موثر بر موفقیت یادگیری خودراهبرانه در این فضا، از اهمیت علمی و کاربردی بالایی برخوردار است. موفقیت در یادگیری خودراهبرانه، نیازمند هماهنگی چندلایه بین توانمندی های فردی یادگیرنده، کیفیت طراحی محیط آموزشی، و پشتیبانی های فناورانه و انسانی است. از سوی دیگر، توجه به تفاوت های فردی، سبک های یادگیری، سطح سواد دیجیتال، و آمادگی روان شناختی یادگیرندگان، شرط لازم برای بهره مندی کامل از ظرفیت های آموزش مجازی محسوب می شود. در نهایت، پژوهش حاضر با نگاهی آینده نگرانه، چشم اندازهای توسعه این نوع یادگیری را در بسترهای نوین همچون یادگیری هوشمند، محیط های تعاملی، و بهره گیری از هوش مصنوعی ترسیم می کند و بر ضرورت تغییر رویکردهای سنتی در آموزش تاکید دارد؛ چرا که یادگیری خودراهبرانه، نه صرفا یک روش، بلکه رویکردی تحول گرا برای توانمندسازی فرد در مسیر یادگیری، رشد فردی و حرفه ای است.

کلیدواژه ها:

موفقیت ، یادگیری ، خودراهبرانه ، محیط های مجازی