بررسی تطبیقی اصل حسن نیت در اجرای قراردادها در حقوق ایران و کنوانسیون بیع بین المللی کالا

اصل حسن نیت یکی از اصول بنیادین در نظام های حقوقی مختلف است که در مراحل مختلف قرارداد از مذاکرات مقدماتی تا اجرا و حتی پس از اجرای قرارداد نقش مهمی ایفا می کند. این پژوهش با هدف بررسی تطبیقی اصل حسن نیت در حقوق ایران و کنوانسیون بیع بین المللی کالا (CISG) انجام شده است. در این راستا، ضمن تبیین مفهوم حسن نیت و مبانی نظری آن، جایگاه این اصل در نظام حقوقی ایران و کنوانسیون بیع بین المللی کالا مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی-تحلیلی و تطبیقی بوده و از منابع کتابخانه ای و اسنادی برای گردآوری داده ها استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که علیرغم عدم تصریح به اصل حسن نیت در قوانین موضوعه ایران، این اصل به صورت ضمنی در قواعد و مقررات حقوقی ایران پذیرفته شده است؛ در حالی که در کنوانسیون بیع بین المللی کالا، اصل حسن نیت صراحتا در ماده ۷ مورد شناسایی قرار گرفته است. همچنین، در کنوانسیون، حسن نیت بیشتر به عنوان ابزاری برای تفسیر مقررات کنوانسیون مطرح شده، در حالی که در حقوق ایران، کاربرد آن گسترده تر است و در تمام مراحل قراردادی اعمال می شود. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که علی رغم تفاوت های موجود، هر دو نظام حقوقی به اهمیت اصل حسن نیت در تنظیم روابط قراردادی واقف بوده و می توان با استفاده از تجارب یکدیگر به تقویت این اصل در هر دو نظام حقوقی کمک کرد.

کلیدواژه ها:

اصل حسن نیت ، نظام حقوقی ایران ، کنوانسیون بیع بین المللی کالا ، تفسیر قرارداد ، اجرای قرارداد ، حقوق تطبیقی