والدگری مبتنی بر تعهد و پذیرش و تاثیر آن بر فرآیند آموزش

والدگری یکی از اساسی ترین و تاثیرگذارترین فرآیندهای تربیتی در زندگی هر فرد است که نقش مهمی در شکل گیری شخصیت، رفتار و توانایی های اجتماعی کودکان ایفا می کند.والدگری مبتنی بر تعهد و پذیرش رویکردی نوین در تربیت کودکان است که بر دو رکن اصلی «پذیرش بی قید و شرط» و «تعهد والدین» به رشد عاطفی و روانی کودک تاکید دارد. این رویکرد به والدین این امکان را می دهد تا با فراهم آوردن محیطی امن و محبت آمیز، به نیازهای روانی و عاطفی کودک پاسخ دهند و احساس ارزشمندی و امنیت را در او تقویت کنند. در والدگری مبتنی بر تعهد و پذیرش، والدین به جای استفاده از روش های تنبیهی، با ایجاد ارتباط مثبت و موثر، به کودک اجازه می دهند تا در فضایی بدون ترس از طرد شدن، خود را ابراز کند. این مقاله به بررسی ویژگی ها، مزایا و چالش های این رویکرد تربیتی پرداخته و تاثیر آن بر رشد عزت نفس، اعتماد به نفس و روابط اجتماعی کودک را تحلیل می کند. همچنین، به والدین پیشنهاداتی برای به کارگیری موثر این رویکرد در زندگی روزمره ارائه می دهد. نتایج تحقیق نشان می دهد که این شیوه والدگری می تواند به کاهش مشکلات رفتاری، تقویت دلبستگی ایمن و بهبود کیفیت روابط والدین و کودکان منجر شود.

کلیدواژه ها:

والدگری ، تعهد ، پذیرش ، تربیت کودک ، روابط والدین و کودک