مقایسه بهزیستی روانشناختی، امید و خودکارآمدی در مادران کودکان مبتلا به اتیسم و مادران کودکان عادی

مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم (ASD) به دلیل ماهیت چالش برانگیز مراقبت از فرزندانی با نیازهای ویژه، اغلب با فشارهای روانی و عاطفی بیشتری مواجه هستند. این فشارها می تواند بر بهزیستی روانشناختی، امید و خودکارآمدی آنها تاثیر منفی بگذارد. بهزیستی روانشناختی این مادران، که شامل احساس رضایت از زندگی، تعادل عاطفی و توانایی مقابله با چالش ها است، اغلب در ابعادی مانند تسلط بر محیط، رشد شخصی و روابط مثبت با دیگران کاهش می یابد. از سوی دیگر، امید، که به عنوان یک حالت روانشناختی مثبت و انگیزه بخش تعریف می شود، در این مادران ممکن است به دلیل نگرانی های مداوم درباره آینده فرزندشان کاهش یابد. خودکارآمدی، یا باور فرد به توانایی های خود برای مدیریت موقعیت های دشوار، نیز در این گروه از مادران اغلب پایین تر است، زیرا آنها ممکن است احساس کنند کنترل کمی بر شرایط زندگی خود دارند. در مقایسه با مادران کودکان عادی، مادران کودکان مبتلا به اتیسم سطوح پایین تری از بهزیستی روانشناختی، امید و خودکارآمدی را گزارش می کنند. این تفاوت ها ناشی از فشارهای مراقبتی بیشتر، نگرانی های عمیق تر درباره آینده فرزند و احساس کنترل کمتر بر زندگی است. با این حال، حمایت اجتماعی، آموزش های هدفمند و مداخلات روانشناختی می توانند به بهبود این عوامل در مادران کودکان مبتلا به اتیسم کمک کنند. این مداخلات نه تنها کیفیت زندگی مادران را افزایش می دهد، بلکه به آنها کمک می کند تا با چالش های مراقبت از فرزندشان به شیوه ای موثرتر و سالم تر کنار بیایند.

کلیدواژه ها:

بهزیستی ، روانشناختی ، امید و خودکارآمدی ، کودکان اتیسم ، کودکان عادی