بررسی اثر انتفاء مقتضای ذات عقد در نوع انحلال؛ تطبیق با قاعده فراستریشن

فراستریشن (Frustration) در حقوق کامن لا به شرایطی اشاره دارد که اجرای قرارداد به دلیل وقوع رویدادهای غیرقابل پیش بینی و خارج از کنترل طرفین، غیرممکن یا به شدت دشوار می شود. این مفهوم به عنوان یکی از دلایل انحلال قرارداد شناخته می شود و زمانی تحقق می یابد که اجرای قرارداد به دلیل رویدادهای خارجی، غیرممکن یا به شدت متفاوت از آنچه طرفین در زمان انعقاد قرارداد پیش بینی کرده اند، شود. برای تحقق فراستریشن، شرایطی مانند غیرممکن شدن اجرای قرارداد، غیرقابل پیش بینی بودن رویداد و عدم تقصیر طرفین باید وجود داشته باشد. در صورت تحقق فراستریشن، قرارداد به طور خودکار منحل می شود و طرفین از تعهدات خود رها می شوند. در حقوق ایران، بیشتر از نهادهایی مانند قوه قاهره یا تغییر اوضاع و احوال استفاده می شود. به نظر نگارنده این قاعده را میتوان با انتفاء مقتضی ذات عقد مشترک تلقی کرده و با قواعدی همچون «بطلان کل عقد بتعذر الوفاء بضمونه» مورد تطبیق قرارگیرد و برهمین اساس، حکم انحلال را برای چنین قراردادهایی صادق دانست. در این راستا، با روش توصیفی-تحلیلی، دادههای جمعآوریشده از منابع کتابخانهای را مورد بررسی خواهیم داد.

کلیدواژه ها:

فراستریشن ، ذات عقد ، انتفاء هدف ، عقیمشدن قرارداد