بررسی نقش نظریه هوش پیاژه در یادگیری دانش آموزان

پیاژه هوش را شکل خاصی از سازگاری شخص با محیط می دانست. به اعتقاد وی کودک به تدریج که رشد می کند همواره ساخت های روانی خود را از نو سازمان می دهد تا بتواند به گونه ای مطلوب با محیط خود تعامل برقرار کند. این فرایند از راه درون سازی و برون سازی انجام می گیرد. پژوهش حاضر به روش مروری کتابخانه ای انجام شده است که هدف از آن بررسی نظریه هوش پیاژه بود. نتایج پژوهش نشان می دهد که وی به طور کلی هوش را به عنوان فرایندی سازشی تصور می کند. از نظر پیاژه سازگاری مستلزم ایجاد و تعادل بین ارگانیسم و محیط است. مهمترین ویژگی این نظریه جهت گیری تحولی یا رشدی آن است. در مرکز ثقل سیستم او این قضیه قرار دارد که عملکرد هوش فرد در مراحل مختلف زندگی به لحاظ کمی و کیفی فرق می کند.

کلیدواژه ها:

هوش ، پیاژه ، رشد