اثربخشی آموزش شناختی رفتاری بر هوش معنوی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

در نظام تربیتی پویا نیاز بر این است که حداقل، هر ده سال یکبار، از سوال های دینی نسل جدید باخبر شویم و این باید به صورت تحقیق علمی، انجام شود نه با حدس و تخمین. تربیت دینی قصد دارد که حق یابی و حق باوری را در افراد پدید آورد اما این هدف به شرطی به مقصد می رسد که از دو نوع آسیب خرافه پردازی و راز زدایی بپرهیزد. تربیت دینی صحیح، آدمی را به حق باوری سوق می دهد. «حق، نه خرافه است و نه ضرورت، از هرگونه راز آمیزی نیز به دور است» دین واخلاق دو حقیقتی هستند که نه تنها در دین اسلام بلکه در سایر ادیان نیز جدایی از هم ندارند. اسلام، منطق خود را در اخلاق و مسائل اخلاقی بسط داده است و از نقش بنیادهای اخلاقی، در انگیزه و چگونگی رفتار انسانی بحث کرده است. پیوند دین و اخلاق به اندازه ای عمیق و گسترده است که شاید بتوان گفت: دین و اخلاق یکی است؛ و دین عامل ایجاد خلق نیک و رفتار پسندیده اخلاقی است. بر طبق این یکی کردن، اخلاق از سر چشمه دین مستفیض می گردد. دیگر موردی که نظر مربیان و اندیشمندان تربیتی را به خود جلب کرده است، مسئله حاکمیت و غلبه روشهای سنتی در تربیت اخلاقی و ارزشی است. روشهای غالب سنتی آموزش و تربیت اخلاقی و ارزشی که هماکنون رواج دارد، شامل حفظ متون کتب مقدس، شرکت در مراسم مذهبی، خواندن و گوشدادن به تفاسیر مربوط به متون مقدس و یا عمل به آنچه که در آن متون آمده است، میباشد. این تفاسیر معمولا توسط کسانی ارائه میشود که از موقعیت مقتدرانهای برخوردار هستند؛ چه به عنوان مدیر، چه معلم و چه روحانی. و در مرحله پیشرفته آن، دانشآموزان ممکن است در مباحث مربوط به آن شرکت نمایند و سوالاتی را درباره مسائل الهیاتی و مقدس بپرسند. در حالیکه امروزه روشهای آموزش سنتی در اغلب جهان غلبه دارند، اما غلبه آنها مورد سوال، تردید

کلیدواژه ها:

آموزش شناختی رفتاری ، هوش معنوی ، پیشرفت تحصیلی ، تربیت دینی ، اخلاق و اسلام