تبیین فلسفی نقش آموزش و پرورش در کاهش آسیب های اجتماعی از نظر مدیران و معلمان

آموزش و پرورش به عنوان یک نهاد اجتماعی، از دیرباز در تمامی جوامع بشری نقش حیاتی و کلیدی ایفا کرده است. این نهاد نه تنها به انتقال دانش و مهارت ها می پردازد، بلکه شیوه هایی را برای شکل گیری شخصیت، رفتار و ارزش های اجتماعی افراد فراهم می سازد. از منظر فلسفی، آموزش و پرورش می تواند به عنوان ابزاری موثر در کاهش آسیب های اجتماعی تلقی شود. در این مقاله، به بررسی نقش آموزش و پرورش در این زمینه، از دیدگاه مدیران و معلمان پرداخته خواهد شد. پرخاشگری یکی از مسائل مهم زندگی است و مشکلات برخاسته از آن، یکی از دلایل مهم ارجاع کودکان و نوجوانان برای دریافت کمک های روان شناختی محسوب می شود. از این اصطلاح برای توصیف بسیاری از انواع رفتارها از جمله بدخلقی، بحث و مشاجره، زورگویی، تخریب لوازم شخصی نزاع و بی رحمی استفاده می شود. عقیده بر آن است که خشونت و پرخاشگری جسمانی کودک، پیش درآمد رفتارهای ضداجتماعی دیگر است. اگرچه برخی از مولفان تلاش کرده اند پرخاشگری را به انگیزه های فطری و مسائلی مانند آن مربوط کنند، پژوهش ها نشان داده اند که نه انگیزه های معطوف به خشونت و نه کشاننده های ناشی از ناکامی، ریشه پرخاشگری انسان ها هستند. انسانها یکدیگر را مورد حمله قرار می دهند، زیرا واکنش های پرخاشگرانه را یاد گرفته و برای انجام آن انتظار پاداش داشته یا این پاداش ها را به دست آورده اند. از طرف دیگر، انسان موجودی است که به مدد رشد مغز و قابلیت های ناشی از آن، قادر به پیش بینی محتمل ترین پیامدهای رفتاری و معنایایی آن است، اما چون پی بردن به این امر که زندگی شخص دیگری را به شکل نامطلوب تحت تاثیر قرار داده بسیار ناگوار است، دریافت های خود را تحریف می کند و به جای فهم احساس اطرافیان، به توجیه های خود کامرواساز روی می آورد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی ، پرخاشگری ، نوجوانان ، مدرسه ، دانش آموزان