بزهکاری کودکان و نوجوانان در محیط های آموزشی مجازی؛چالش ها و راهکار ها

در عصر دیجیتال، محیط های آموزشی مجازی به یکی از مهم ترین بسترهای یادگیری برای کودکان و نوجوانان تبدیل شده اند. با وجود مزایای این فضاها،نبود نظارت کافی، ضعف قوانین حمایتی، و افزایش تعاملات آنلاین بدون کنترل موجب شده است که این محیط ها به بستری برای بزهکاری دیجیتالتبدیل شوند. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و بهره گیری از منابع علمی و قانونی معتبر، به بررسی ابعاد جرم شناسی، حقوقی، و آموزشی بزهکاری دیجیتال در محیط های آموزشی مجازی پرداخته و راهکارهای عملی برای کاهش این معضل ارائه می دهد. یافته های پژوهش نشان می دهد که آموزش مهارت های دیجیتال، تدوین قوانین سخت گیرانه تر، و توسعه فناوری های نظارتی می تواند نقش مهمی در کاهش بزهکاری دیجیتال داشته باشد. از منظر حقوقی و قانونی، چندین قانون و مقررات در سطح ملی و بین المللی به کنترل جرایم سایبری و حمایت از کودکان در فضای مجازی پرداخته اند، از جمله قانون جرایم رایانه ای ایران، کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل، و مصوبه شورای عالی فضای مجازی درباره صیانت از کودکان و نوجوانان. با این حال، اجرای این قوانین نیازمند نظارت مستمر و به روزرسانی مقررات متناسب با تغییرات فناوری است. نتایج پژوهش نشان می دهد که پیشگیری جامعه مدار از بزهکاری دیجیتال یکی از موثرترین راهکارها برای کاهش این معضل است. آموزش مهارت های دیجیتال به کودکان و نوجوانان، افزایش آگاهی والدین و معلمان، و تدوین قوانین سخت گیرانه تر می تواند نقش مهمی در کاهش بزهکاری دیجیتال داشته باشد. همچنین،طراحی الگوریتم های هوشمند برای شناسایی رفتارهای پرخطر و ارائه هشدارهای پیشگیرانه می تواند به کاهش میزان جرایم سایبری در محیط های آموزشی مجازی کمک کند.

کلیدواژه ها:

بزهکاری دیجیتال ، فضای آموزشی مجازی ، پیشگیری اجتماعی ، جرم شناسی سایبری ، نظارت والدین