معرفی و ارزیابی گیاهان مقاوم به خشکی برای فضای سبز شهری

گیاهان مقاوم به خشکی به عنوان یکی از راهکارهای موثر در مدیریت پایدار فضای سبز شهری، به ویژه در مناطق با کمبود منابع آبی، مطرح هستند. این گیاهان که به طور طبیعی توانایی سازگاری با شرایط کم آبی را دارند، نقش مهمی در کاهش مصرف آب، حفظ تعادل اکوسیستم ها و بهبود کیفیت زندگی شهری ایفا می کنند. در این مطالعه، گیاهان مقاوم به خشکی بر اساس ویژگی های فیزیولوژیکی، مورفولوژیکی و عملکردی مورد ارزیابی قرار گرفته اند. نتایج نشان می دهد که گیاهانی مانند درختچه های بومی (مانند ارس، کهور و بارهنگ)، گیاهان علفی پوششی (مانند گل ژیپسی و گل سنگ) و گیاهان زینتی (مانند لاله وحشی و گز) به دلیل نیاز آبی پایین، سازگاری با شرایط اقلیمی مختلف و مقاومت به تنش های محیطی، گزینه های مناسبی برای استفاده در فضای سبز شهری هستند. ارزیابی عملکرد این گیاهان در پروژه های فضای سبز نشان می دهد که کشت آن ها می تواند میزان مصرف آب را تا حد قابل توجهی کاهش دهد و همزمان زیبایی شناسی محیطی را بهبود بخشد. همچنین، استفاده از این گیاهان به کاهش فشار بر منابع آب زیرزمینی، کاهش هزینه های نگهداری و افزایش تنوع زیستی در مناطق شهری کمک می کند. در نهایت، این مطالعه پیشنهاد می کند که برنامه ریزی های شهری باید به صورت جدی به استفاده از گیاهان مقاوم به خشکی توجه کنند و از آن ها به عنوان یک راهکار کلیدی در توسعه پایدار فضای سبز استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

گیاهان مقاوم به خشکی ، فضای سبز شهری ، کاهش مصرف آب.