چالش ها و راهبردهای پیاده سازی روش های تدریس دانش آموزمحور در نظام آموزشی ایران

تحولات سریع در علم و فناوری و تغییر نیازهای جامعه در قرن بیست ویکم، نظام های آموزشی را ناگزیر از بازنگری در اهداف، محتوا و روش های تدریس خود کرده است. در این میان، گذار از الگوهای سنتی معلم محور به سمت رویکردهای دانش آموزمحور به عنوان ضرورتی برای تربیت شهروندانی توانمند، خلاق و مشارکت جو شناخته می شود. روش های تدریس دانش آموزمحور که بر فعال سازی یادگیرنده در فرایند یادگیری، ساخت دانش توسط خود او و توسعه مهارت های تفکر سطح بالا تاکید دارند، پتانسیل قابل توجهی برای ارتقای کیفیت آموزش و پرورش دارند. با این حال، پیاده سازی این روش ها در عمل، به ویژه در نظام آموزشی ایران، با چالش های متعددی روبه رو است که غلبه بر آن ها مستلزم درک عمیق موانع و اتخاذ راهبردهای موثر است. این مقاله مروری با هدف شناسایی و تحلیل چالش های کلیدی پیش روی معلمان و دست اندرکاران نظام آموزشی در پیاده سازی روش های دانش آموزمحور و ارائه راهبردهای عملی برای مواجهه با این چالش ها تدوین شده است. چالش ها شامل موانع مرتبط با معلمان (نظیر فقدان دانش و مهارت کافی، مقاومت در برابر تغییر)، موانع ساختاری و نهادی (مانند برنامه درسی متمرکز، حجم بالای محتوا، کمبود امکانات)، موانع مرتبط با دانش آموزان (از جمله عادت به یادگیری منفعل، مقاومت اولیه) و موانع مرتبط با والدین و جامعه (نظیر انتظارات سنتی) است. راهبردهای مورد بحث شامل توسعه حرفه ای معلمان، بازنگری در برنامه درسی و روش های ارزیابی، فراهم آوری زیرساخت ها و امکانات لازم، افزایش آگاهی و مشارکت والدین و ایجاد فرهنگ مدرسه ای حمایتی برای نوآوری های آموزشی می باشد. این مقاله با ارائه چارچوب تحلیلی جامع و راهبردهای عملی می کوشد تا به دست اندرکاران نظام آموزشی در تسهیل گذار موفقیت آمیز به سمت آموزش دانش آموزمحور کمک کرده و گامی موثر در بهبود کیفیت یادگیری دانش آموزان ایرانی بردارد.

کلیدواژه ها:

روش های تدریس دانش آموزمحور ، چالش ها ، راهبردها ، نظام آموزشی ایران ، یادگیری فعال