واکاوی زیبایی شناسی و هرمونوتیک در فهم و نقد شعرنو

هر انسانی دارای درکی از زیبایی است که با دیدن و یا شنیدن آثار هنری به دست می آید. زیبایی شناسی مفهومی است در برابر مصرف کننده هنر. زیبایی در دیدگاه ملت ها، فرهنگ ها و اقوام و افراد متفاوت به اشکال گوناگونی تعریف می شود. لذا نمی توان یک تعریف واحد و جهان شمول از آن ارایه کرد. شایدیکی از راه های بیان درک از زیبایی را میتوان شعرخواند. وقتی شاعری احساسی زیبا داشته باشد آنرا به گونه ای از شعر بیان می دارد. البته که تنها بیان زیبایی نیست و آنچه از احساس بر آید به زبان شعر جاری خواهد شد. زبان در هرمنوتیک فلسفی جایگاه ویژهای دارد زبان واسطهای است که فهم در آن تحقق مییابد. هر فهمی تاویل است و هر تاویلی در چارچوب زبان شکل میگیرد. از نظر گادامر، حقیقت امری است که در واقعه فهم بر ما آشکار میشود و این ظهور بیش از هرچیز، متکی بر حالت گشودگی و گفتگوگرانه است. از دیدگاه گادامر، شعر و تفکر همپای یکدیگرند. شعر ساحتی است که در آن تفکر، شاعرانه میشود. شاعر از راه همدلی و رهاشدگی شاعرانه، توانایی شنیدن ندای وجود را حاصل میکند و به ذات وجود نزدیک میشود. عنصر مشترک میان شاعر و متفکر، ضمن همدلی آنها با وجود، مشارکت ایشان در امر زبان است. در این پژوهش قصد داریم تا با نگاهی کوتاه به رویکرد های زیبایی شناسی و هرمونوتیکی ، نیک و بد اندیشه های تاویلی در شعر معاصر را محک بزنیم. پژوهش حاضر از لحاظ هدف بنیادی است و از لحاظ روش،کیفی است. این پژوهش از نوع تحلیلی- توصیفی و شیوهی گردآوری مطالب کتابخانه ای می باشد که به بررسی نظریات مختلف زیبایی شناسی و هرمونوتیکی می پردازد تا ارتباط معناداری

کلیدواژه ها:

زیبایی شناسی ، هرمونوتیک ، شعر ، تاویل ، زبان