اثر بخشی مهارت خود کنترلی بر فتارهای خود آسیب رسان نوجوانان

این پژوهش به بررسی اثر بخشی مهارت های خودکنترلی بر کاهش رفتارهای خودآسیب رسان در نوجوانان پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان نوجوان مدارس متوسطه استان هرمزگان شهر روداندر سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود که به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. در این پژوهش، ۱۲۰ دانش آموز به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ هفته، هر هفته دو جلسه ۹۰ دقیقه ای، در برنامه های آموزشی مهارت های خودکنترلی شرکت کردند. این برنامه ها شامل تکنیک های ذهن آگاهی، مدیریت استرس، و تقویت مهارت های تنظیم هیجانی بودند. گروه کنترل در این مدت هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های استاندارد خودکنترلی و رفتارهای خودآسیب رسان، در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری شدند. نتایج تحلیل کوواریانس (ANCOVA) نشان داد که آموزش مهارت های خودکنترلی تاثیر معناداری بر کاهش رفتارهای خودآسیب رسان در نوجوانان دارد. همچنین، این آموزش ها منجر به کاهش استرس و اضطراب و افزایش توانایی تنظیم هیجانات در گروه آزمایش شد. نتایج این پژوهش همخوانی بالایی با پژوهش های پیشین دارد و نشان دهنده اهمیت و اثربخشی برنامه های آموزشی مهارت های خودکنترلی در بهبود سلامت روانی و کاهش رفتارهای خودآسیب رسان در نوجوانان است. از این رو، پیشنهاد می شود که برنامه های آموزشی مهارت های خودکنترلی به عنوان بخشی از برنامه های رسمی مدارس در نظر گرفته شود تا از بروز رفتارهای مخاطره آمیز در میان نوجوانان جلوگیری شود.

کلیدواژه ها:

خودکنترلی ، رفتارهای خودآسیب رسان ، نوجوانان ، تکنیک های ذهن آگاهی ، مدیریت استرس ، تنظیم هیجانات